ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΦΤΑΙΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Η μια όψη λοιπόν του νομίσματος στην χώρα μας είναι πολίτες εξαθλιωμένοι με μισθούς και συντάξεις πείνας που στήνονται στην ουρά για να πάρουν ένα μόλις μπουκάλι από το γάλα που αντί να χύσουν στον δρόμο οι κτηνοτρόφοι μας προτίμησαν να το μοιράσουν σε φτωχούς ανθρώπους ή για να πάρουν ένα μόνο κιλό από το αλεύρι που οι αγρότες μοίραζαν δωρεάν σε επίσης φτωχούς συμπολίτες μας. Αυτός είναι ο ορισμός της ξεφτίλας και φυσικά δεν μιλάμε για ξεφτίλα αυτών των ξεχασμένων από την πολιτεία ανθρώπων αλλά για την ξεφτίλα της κυβέρνησης που με την αντιλαϊκή πολιτική της έχει οδηγήσει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων στην ζητιανιά και στους κάδους των σκουπιδιών.
Από την άλλη υπάρχουν κι αυτοί που καθημερινά φωνάζουν πως δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα κι ότι ο μισθός που παίρνουν δεν φτάνει ούτε για τον μισό μήνα. Ναι δεν λέμε πως δεν υπάρχουν δυσκολίες αλλά η ζωή που κάνουν πολλές φορές δείχνει πως οι όποιες δυσκολίες είναι από το κεφάλι τους. Ναι ναι ναι, εμείς ήμαστε ο λαός εκείνος που κάποτε μπορούσε να ζήσει με μόνο ένα τηλέφωνο σε ολόκληρο το χωριό και τώρα μια τετραμελής οικογένεια έχει τουλάχιστον 6 κινητά τηλέφωνα. Εμείς ήμαστε ο λαός εκείνος που κάποτε αντέχαμε να κυκλοφορούμε με την δημόσια συγκοινωνία ή ακόμα κι αν είχαμε αυτοκίνητο το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να τσουλάνε οι ρόδες του για να κάνουμε την δουλειά μας και τώρα το θεωρούμε αδιανόητο να έχει ο γείτονας μας πιο ακριβό αμάξι από το δικό μας κι αν συμβεί αυτό αμέσως το αλλάζουμε για να πάρουμε εμείς πιο ακριβό από το δικό του και μάλιστα αν ο γείτονας έχει 2 αυτοκίνητα εμείς παίρνουμε 3 έτσι για να του μπούμε στο μάτι. Εμείς ήμαστε ο λαός εκείνος που κάποτε απολαμβάναμε το καφεδάκι μας με μια καλή παρέα στο σπίτι και τώρα 2 και 3 φορές την μέρα τον πληρώνουμε 3 και 4 ευρώ στις καφετερίες. Εμείς ήμαστε ο λαός εκείνος που κάποτε περιμέναμε το πανηγύρι του χωριού για να φάμε έξω και τώρα σχεδόν κάθε βράδυ τρώμε σε ταβέρνες και πολυτελή εστιατόρια. Εμείς ήμαστε ο λαός εκείνος που κάποτε φορούσαμε μπαλωμένα παντελόνια και δεν μας πείραζε ενώ τώρα δεν φοράμε παντελόνι που δεν είναι προϊόν μεγάλης και γνωστής εταιρίας. Εμείς ήμαστε ο λαός εκείνος που κάποτε περνούσαμε έναν ολόκληρο χρόνο με δυο αλλαξιές ρούχα και τώρα θέλουμε άλλα ρούχα για το πρωί άλλα για το απόγευμα κι άλλα για το βράδυ. Εμείς ήμαστε ο λαός εκείνος που κάποτε αν είχαμε ένα δωμάτιο για να κοιμηθούμε κι ένα μπάνιο για να πλυθούμε ήμασταν ευτυχισμένοι και τώρα θέλουμε το σπίτι μας να μοιάζει με τις βίλες του Ρουσόπουλου. Εμείς ήμαστε ο λαός εκείνος που θέλουμε να έχουμε και την γυναίκα μας και την Ρωσίδα γκόμενα. Πως λοιπόν ένας μισθός των 700 ευρώ μπορεί να φτάσει για όλα αυτά; Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια πάψαμε να ψωνίζουμε μόνο ότι πραγματικά έχουμε ανάγκη και ψωνίζουμε όλα όσα κάποιοι μέσω των διαφημίσεων μας πείθουν ότι τα έχουμε ανάγκη αλλά στην ουσία μας είναι άχρηστα. Το συμπέρασμα απ’ όλα τα παραπάνω είναι πως ναι μεν υπάρχουν αρκετές δυσκολίες στον οικονομικό τομέα αλλά κι εμείς πρέπει να σταματήσουμε τις χωρίς νόημα σπατάλες και να ψωνίζουμε μόνο όσα μας είναι πραγματικά αναγκαία.