Βλέπουμε σε κάθε προεκλογική περίοδο και κατά συνέπεια και σε αυτή που διανύουμε τώρα, πλήθος κόσμου να ζητωκραυγάζει κρατώντας σημαίες στις προεκλογικές ομιλίες των δύο μεγάλων πολιτικών αρχηγών, χιλιάδες απλοί άνθρωποι να επευφημούν με συνθήματα τους Καραμανλή και Παπανδρέου και πολλοί από αυτούς, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, να τρέχουν σε καθημερινή βάση για λογαριασμό της παράταξης που υποστηρίζουν.
Δε ξέρω αν οι περισσότεροι Έλληνες έχουν καταλάβει ποιοι είναι αυτοί οι δύο που εναλλάξ κυβερνούν τη χώρα μας, δε ξέρω αν έχουν καταλάβει πως οι ανάγκες τους είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές ενός απλού πολίτη. Αλήθεια, αναρωτιέται κανείς αν οι δύο αυτοί υποψήφιοι πρωθυπουργοί έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους; Αν ξέρουν τη σημαίνει μεροκάματο, καθημερινή αγωνία, μισθός των 700 ευρώ και σύνταξη των 500 ευρώ;
Βρέθηκαν άραγε ποτέ στο σημείο να μην έχουν χρήματα στο τέλος του μήνα για να πληρώσουν το ενοίκιο τους; Βρέθηκαν ποτέ στο σημείο να εργάζονται χωρίς να ξέρουν πότε και αν θα πληρωθούν; Βρέθηκαν ποτέ στο σημείο ο μισθός τους να μη φτάνει όχι να φάνε αλλά να καλύψουν τα δάνεια τους; Βρέθηκαν ποτέ στο σημείο να ζητήσουν δανικά από συγγενείς και φίλους προκειμένου να καλύψουν βασικότατες ανάγκες των παιδιών τους;
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μία και είναι πολύ απλή. ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ποτέ δε δούλεψαν, ποτέ δε βρέθηκαν στη θέση που σήμερα βρίσκονται εκατομμύρια Έλληνες, ποτέ δε θα μάθουν πως είναι να περνάς 30 μέρες με μόνο 700 ή 500 ευρώ. Αυτοί τα βρήκαν όλα έτοιμα σε αυτή τη ζωή, κληρονόμησαν μια καρέκλα που τους εξασφαλίζει τα πάντα. Ο μεν Γιώργος Παπανδρέου κληρονόμησε την καρέκλα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο δε Κώστας Καραμανλής την καρέκλα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν είναι πρωθυπουργοί αλλά απλοί διάδοχοι.
Από την άλλη όλοι εμείς κληρονομούμε το πολύ ένα κομμάτι χωράφι από τους γονείς μας και προσπαθούμε να ζήσουμε με αυτό, φυτεύοντας το με καπνά ή με καλαμπόκι, το οποίο οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Καραμανλή μας αναγκάζουν αν το πουλάμε σε τιμές χαμηλότερες κι από το κόστος παραγωγής του.
Αυτοί οι δύο λοιπόν έρχονται τώρα να μας πείσουν πως ενδιαφέρονται για το καλό μας, πως θέλουν να μας εξασφαλίσουν μια ανθρώπινη ζωή. Που το έμαθαν αυτοί το δικό μας καλό αφού ποτέ δεν έχουν βρεθεί κι ούτε πρόκειται να βρεθούν στη θέση μας; Είναι άλλο πράγμα ένας πολιτικός να έχει εργαστεί στη ζωή του, να έχει ξεκινήσει από τα χαμηλά στρώματα και με την αξία του να γίνει αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός κι άλλο πράγμα είναι να διαδεχθεί κάποιος τον πατέρα του ή τον θείο του στην αρχηγεία ενός κόμματος.
Γιατί λοιπόν θα πρέπει όλοι εμείς να στηρίξουμε κάποιους εκ των οποίων ο ένας μας λέει ξεκάθαρα πως για να βγούμε από την οικονομική κρίση θα πρέπει να πληρώσουν οι φτωχοί ενώ από τους πλούσιους δε θα πάρει ούτε ένα ευρώ παραπάνω και ο άλλος μας λέει τα ίδια ακριβώς πράγματα και απλά αυτά που λέει τα έβαλε σε ένα ωραίο και γεμάτο ψεύτικες ελπίδες περιτύλιγμα; Ο κύριος Καραμανλής μας λέει πως δε θα μας δώσει τίποτα και ο κύριος Παπανδρέου λέει πως θα μας δώσει μια αύξηση που σε ημερήσια βάση δε θα ξεπερνάει τα 0.40 ευρώ. Ας έρθει λοιπόν εκείνος να ζήσει με 700 ευρώ το μήνα κι εμείς θα του δώσουμε όχι 0.40 αλλά 0.80 ευρώ αύξηση τη μέρα.
Σ. Καραχότζα
Δε ξέρω αν οι περισσότεροι Έλληνες έχουν καταλάβει ποιοι είναι αυτοί οι δύο που εναλλάξ κυβερνούν τη χώρα μας, δε ξέρω αν έχουν καταλάβει πως οι ανάγκες τους είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές ενός απλού πολίτη. Αλήθεια, αναρωτιέται κανείς αν οι δύο αυτοί υποψήφιοι πρωθυπουργοί έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους; Αν ξέρουν τη σημαίνει μεροκάματο, καθημερινή αγωνία, μισθός των 700 ευρώ και σύνταξη των 500 ευρώ;
Βρέθηκαν άραγε ποτέ στο σημείο να μην έχουν χρήματα στο τέλος του μήνα για να πληρώσουν το ενοίκιο τους; Βρέθηκαν ποτέ στο σημείο να εργάζονται χωρίς να ξέρουν πότε και αν θα πληρωθούν; Βρέθηκαν ποτέ στο σημείο ο μισθός τους να μη φτάνει όχι να φάνε αλλά να καλύψουν τα δάνεια τους; Βρέθηκαν ποτέ στο σημείο να ζητήσουν δανικά από συγγενείς και φίλους προκειμένου να καλύψουν βασικότατες ανάγκες των παιδιών τους;
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μία και είναι πολύ απλή. ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ, ποτέ δε δούλεψαν, ποτέ δε βρέθηκαν στη θέση που σήμερα βρίσκονται εκατομμύρια Έλληνες, ποτέ δε θα μάθουν πως είναι να περνάς 30 μέρες με μόνο 700 ή 500 ευρώ. Αυτοί τα βρήκαν όλα έτοιμα σε αυτή τη ζωή, κληρονόμησαν μια καρέκλα που τους εξασφαλίζει τα πάντα. Ο μεν Γιώργος Παπανδρέου κληρονόμησε την καρέκλα του Ανδρέα Παπανδρέου, ο δε Κώστας Καραμανλής την καρέκλα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν είναι πρωθυπουργοί αλλά απλοί διάδοχοι.
Από την άλλη όλοι εμείς κληρονομούμε το πολύ ένα κομμάτι χωράφι από τους γονείς μας και προσπαθούμε να ζήσουμε με αυτό, φυτεύοντας το με καπνά ή με καλαμπόκι, το οποίο οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Καραμανλή μας αναγκάζουν αν το πουλάμε σε τιμές χαμηλότερες κι από το κόστος παραγωγής του.
Αυτοί οι δύο λοιπόν έρχονται τώρα να μας πείσουν πως ενδιαφέρονται για το καλό μας, πως θέλουν να μας εξασφαλίσουν μια ανθρώπινη ζωή. Που το έμαθαν αυτοί το δικό μας καλό αφού ποτέ δεν έχουν βρεθεί κι ούτε πρόκειται να βρεθούν στη θέση μας; Είναι άλλο πράγμα ένας πολιτικός να έχει εργαστεί στη ζωή του, να έχει ξεκινήσει από τα χαμηλά στρώματα και με την αξία του να γίνει αρχηγός κόμματος και πρωθυπουργός κι άλλο πράγμα είναι να διαδεχθεί κάποιος τον πατέρα του ή τον θείο του στην αρχηγεία ενός κόμματος.
Γιατί λοιπόν θα πρέπει όλοι εμείς να στηρίξουμε κάποιους εκ των οποίων ο ένας μας λέει ξεκάθαρα πως για να βγούμε από την οικονομική κρίση θα πρέπει να πληρώσουν οι φτωχοί ενώ από τους πλούσιους δε θα πάρει ούτε ένα ευρώ παραπάνω και ο άλλος μας λέει τα ίδια ακριβώς πράγματα και απλά αυτά που λέει τα έβαλε σε ένα ωραίο και γεμάτο ψεύτικες ελπίδες περιτύλιγμα; Ο κύριος Καραμανλής μας λέει πως δε θα μας δώσει τίποτα και ο κύριος Παπανδρέου λέει πως θα μας δώσει μια αύξηση που σε ημερήσια βάση δε θα ξεπερνάει τα 0.40 ευρώ. Ας έρθει λοιπόν εκείνος να ζήσει με 700 ευρώ το μήνα κι εμείς θα του δώσουμε όχι 0.40 αλλά 0.80 ευρώ αύξηση τη μέρα.
Σ. Καραχότζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου