Προς μεγάλη μου έκπληξη, πληροφορήθηκα ότι ορισμένοι συνάδελφοι (δημοσιογράφοι) της Ξάνθης, για λόγους που δε γνωρίζω, αναφερόμενοι σε μένα, αφήνουν να εννοηθεί ότι λειτουργώ με τρόπους ανέντιμους και παίζω τα δικά μου παιχνίδια ως προς το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης. Καλό θα είναι, την επόμενη φορά που θα πουν κάτι τέτοιο, να μπορούν και αν το τεκμηριώσουν γιατί σε περίπτωση που αυτό ξανασυμβεί, δε θα αρκεστώ σε μια τυπική απάντηση.
Ίσως κρίνουν εξ ιδίων τ’ αλλότρια, ίσως ακόμα δε μπορούν να δεχτούν ότι ένας απλός πολίτης αυτού του τόπου, τόλμησε να σηκώσει ένα τέτοιο βάρος και να φωνάξει πρώτος ότι η μειονότητα αυτή δεν είναι τουρκική αλλά μουσουλμανική. Ίσως τους φαίνεται πολύ περίεργο που ενώ μου δόθηκε η ευκαιρία να βγάλω το λεγόμενο εύκολο χρήμα, εγώ προτίμησα να το απορρίψω και να δουλεύω δέκα ώρες σε ημερήσια βάση για να πάρω 700 ευρώ το μήνα.
Ίσως ακόμα δε μπορούν αν χωνέψουν πως ανάμεσα στο να είμαι το τσιράκι του κάθε επιχειρηματία που παριστάνει τον εθνικό μας ευεργέτη και τον σωτήρα των Πομάκων της Θράκης και στο να έχω εργοδότες που με σέβονται, αναγνωρίζουν τη δουλειά που τους προσφέρω και μου το ανταποδίδουν, εγώ προτίμησα το δεύτερο. Ίσως ακόμα και να ενοχλούνται που ένα άβγαλτο παιδί που κατέβηκε από το χωριό του, μπορεί και στέκεται με αξιοπρέπεια στο χώρο της δημοσιογραφίας.
Προφανώς έχουν μείνει στην εποχή εκείνη που ήμουν στα χαμένα, που δε γνώριζα τι γίνεται γύρω μου, που όλα τα θεωρούσα εύκολα. Δυστυχώς όμως οι ίδιοι δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι με πανηγυρτζήδικες εμφανίσεις σε εκπομπές και εφημερίδες και με κραυγαλέες – ακραίες δηλώσεις, το μειονοτικό πρόβλημα δε πρόκειται να λυθεί. Είναι ωραίο και ταυτόχρονα εντυπωσιακό να βγαίνουμε στα κανάλια και να μιλάμε για Πομάκους που κάνουν μεγάλο αγώνα να σώσουν τον πολιτισμό τους, για τουρκικό προξενείο που τους πιέζει με κάθε τρόπο. Μόνο που ασχολούμαστε με το δέντρο και δε βλέπουμε το δάσος.
Το γεγονός ότι εγώ αποφεύγω όλα τα παραπάνω, δε σημαίνει ότι αποσκοπώ κάπου αλλού, ότι έχω αλλάξει θέσεις και απόψεις και ότι δε προσπαθώ με το δικό μου αθόρυβο τρόπο για την αναγνώριση της δικής μου, στο κάτω κάτω, ταυτότητας. Απλά εκείνο που για μένα είναι πάνω απ’ όλα, είναι η ομαλή συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων στη Θράκη. Θεωρώ λοιπόν πως κάθε ακραία φωνή, είτε αυτή προέρχεται από τη μια είτε από την άλλη πλευρά, μόνο κακό μπορεί αν κάνει στην προσπάθεια αυτή αφού το μόνο που πετυχαίνει είναι να δυναμιτίσει ένα κλίμα ήρεμο το οποίο όλοι παλέψαμε να κατακτήσουμε.
Κάποιοι ακόμα δε μου συγχώρεσαν που δε δέχτηκα ο όποιος αγώνας μου για τη διάσωση και ανάδειξη της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας των Πομάκων, να καπελωθεί από εκείνους που θέλουν να συνεργάζονται με μισθωτούς οι οποίοι για όσο διάστημα παίρνουν το μισθό τους, είναι Πομάκοι και μόλις αυτός πάψει να τους δίνεται, αυτομάτως ξεχνούν ότι την πραγματική τους καταγωγή. Ας με συγχωρέσουν που δεν τους έμοιασα, που δεν έκανα το χρήμα θεό μου, που δε ξεπούλησα τα πιστεύω μου, τον εαυτό μου, το ποιος πραγματικά είμαι, για μερικά ευρώ.
Αλήθεια, για να μιλήσουμε και με ονόματα, μήπως αν συνεργαζόμουν ξανά με τον κύριο Εμφιετζόγλου, θα ξαναγινόμουν το καλό εκείνο παιδί, ο ήρωας της μειονότητας, ο τίμιος και καθαρός εκείνος αγωνιστής; Ρωτάω γιατί μου κάνει τρομερή εντύπωση που οι ίδιοι δημοσιογράφοι την εποχή που είχα μια συνεργασία με τον συγκεκριμένο επιχειρηματία, με χαρακτήριζαν παλικάρι, ήρωα, αγωνιστή ενώ τώρα με λένε ανέντιμο. Δηλαδή όποιος Πομάκος συνεργάζεται με τον κύριο Εμφιετζόγλου είναι έντιμος και όποιος δε συνεργάζεται είναι ανέντιμος; Αυτό θέλουν να μου πουν; Ε λοιπόν εγώ τέτοια εντιμότητα δεν τη θέλω.
Βέβαια από τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους, ότι και να ακούσω δε θα μου κάνει εντύπωση. Ετσι έχουν μάθει να φέρονται, αυτό κάνουν μια ζωή, όσους δε συμπαθούν, όσους δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και τους ιδιοτελείς σκοπούς τους, τους χτυπάνε ανελέητα. Αν αυτό είναι δημοσιογραφία, τότε ΕΓΩ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ.
Σεμπαϊδήν Καραχότζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου