Ήταν στις αρχές του 2006 τότε που οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού, του Προσηλίου, έκαναν για πρώτη φορά αίτηση ίδρυσης και λειτουργίας νηπιαγωγείου στον οικισμό τους, κάτι που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε τόσο απλό και δεδομένο που οι γονείς προετοίμαζαν ήδη τα παιδιά τους. Όπως όμως αποδείχθηκε, η ίδρυση ενός νηπιαγωγείου μόνο απλή υπόθεση δεν είναι και οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούσαν να αποκτήσουν αυτό που για τους υπόλοιπους Έλληνες ήταν αυτονόητο.
Αφού ακολούθησε μια πραγματική μάχη αυτών των ανθρώπων με την ίδια την πολιτεία και αφού χάθηκε μια σχολική σεζόν, τον Οκτώβριο του 2007 και με πολλά προβλήματα λειτούργησε το νηπιαγωγείο αυτό του οποίου η ίδρυση περισσότερο με σίριαλ παρά με απλή διαδικασία έμοιαζε. Στην αρχή χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς θέρμανση, χωρίς προαύλιο χώρο. Μόνο δυο τραπέζια και μερικές καρέκλες μέσα.
Στην πορεία του χρόνου και αφού υπήρξαν εκ νέου πιέσεις από τους γονείς, βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση του νηπιαγωγείου το οποίο να θυμίσουμε ότι στεγάζεται στο λεγόμενο παλιό σπίτι του δασκάλου, στο χώρο δηλαδή όπου τα παλιά τα χρόνια έμενε ο δάσκαλος του χωριού. Παρόλο όμως που αυτή τη στιγμή ο χώρος μοιάζει με σχολείο, τα προβλήματα δεν έχουν τελειώσει, προβλήματα που έχουν να κάνουν κυρίως με τον οικονομικό τομέα.
Όπως προαναφέρω, το σχολείο αυτό στο ξεκίνημα της λειτουργίας του είχε μόνο δυο τραπέζια και μερικές καρέκλες. Όλα τα υπόλοιπα αποκτήθηκαν στην πορεία, με τα χρήματα όμως που δίνονται για τα λειτουργικά του έξοδα και όχι με επιπλέον χρήματα που δόθηκαν για να αγοραστούν όλα όσα χρειάζονται. Δηλαδή αφενός δε φρόντισε η πολιτεία να εξοπλίσει με όλα τα απαραίτητα το σχολείο, αφετέρου δεν έδωσε επιπλέον χρήματα για να αποκτηθούν αυτά.
Έτσι οι νηπιαγωγοί που πέρασαν αυτά τα τρία χρόνια από το συγκεκριμένο σχολείο προσπαθούσαν με τα λιγοστά χρήματα που εξασφαλίζουν για τα λειτουργικά έξοδά του και να αγοράσουν όλα όσα πρέπει να έχει ένα σωστό νηπιαγωγείο, όπως βιβλία, παιχνίδια, χαρτικά κλπ, αλλά και τα τρέχοντα έξοδα του σχολείου να καλύψουν, όπως ρεύμα, νερό, καθαριστικά κλπ.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το συγκεκριμένο σχολείο να χρωστάει αυτή τη στιγμή πάνω από 1.000 ευρώ στους προμηθευτές του, οι οποίοι απολύτως δικαιολογημένα διστάζουν να δώσουν πλέον όσα τους ζητάει η νηπιαγωγός γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν πότε και αν θα πληρωθούν για τα παλιά. Επίσης, παρόλο που εξ αρχής ήξεραν όλοι ότι η μόνωση του συγκεκριμένου κτηρίου είναι σε ελαφρώς χειρότερη κατάσταση και από αυτή ενός στάβλου, το μόνο που έκαναν για τη θέρμανση των παιδιών ήταν να περάσουν ένα air condition με το οποίο τους χειμερινούς μήνες προσπαθούν να ζεστάνουν το χώρο αλλά μάταιος κόπος αφού ο χώρος δεν μπορεί να ζεσταθεί. Έτσι οι εκάστοτε νηπιαγωγοί αναγκάζονται να φέρνουν δικά τους ηλεκτρικά σώματα προκειμένου να ζεστάνουν το νηπιαγωγείο, αλλά η λύση δεν είναι αυτή.
Καμία νηπιαγωγός δεν είναι υποχρεωμένη να κουβαλάει από το σπίτι της όλα όσα θα έπρεπε να διαθέσει η πολιτεία. Τηλεόραση έφερε η νηπιαγωγός, cd player έφερε η νηπιαγωγός, ηλεκτρικά σώματα θέρμανσης έφερε η νηπιαγωγός, πολλά παιχνίδια και βιβλία τα έχει αγοράσει η νηπιαγωγός με δικά της χρήματα τα οποία δεν ξέρει αν ποτέ θα τα πάρει πίσω. Με λίγα λόγια δηλαδή θα μας πουν πως οι νηπιαγωγοί που θα διδάσκουν στο Προσήλιο δε θα πληρώνονται αλλά θα πληρώνουν το κράτος, άλλωστε μόνο αυτό δεν έχει γίνει ακόμα.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι ευθύνη της διεύθυνσης πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, της νομαρχίας, του υπουργείου ή οποιουδήποτε άλλου φορέα. Εκείνο που για την ώρα προέχει δεν είναι να επιρρίψουμε ευθύνες αλλά να δοθεί λύση στα προβλήματα αυτά. Στο κάτω κάτω μιλάμε για ένα ποσό που σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να ξεπεράσει τα 2.000 ευρώ, ούτε το μισό δηλαδή απ’ ότι κοστίζει μια δεξίωση ενός υπουργού ή ενός βουλευτή. Για άλλα πράγματα μπορεί και βρίσκει χρήματα το κράτος, για ένα σχολείο δεν μπορεί να βρει; Εκτός κι αν τελικά δε θέλει να δώσει χρήματα για σχολεία των οποίων οι μαθητές είναι μουσουλμάνοι, πράγμα που δυσκολεύομαι πραγματικά να το πιστέψω.
Σ. Καραχότζα
Αφού ακολούθησε μια πραγματική μάχη αυτών των ανθρώπων με την ίδια την πολιτεία και αφού χάθηκε μια σχολική σεζόν, τον Οκτώβριο του 2007 και με πολλά προβλήματα λειτούργησε το νηπιαγωγείο αυτό του οποίου η ίδρυση περισσότερο με σίριαλ παρά με απλή διαδικασία έμοιαζε. Στην αρχή χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς θέρμανση, χωρίς προαύλιο χώρο. Μόνο δυο τραπέζια και μερικές καρέκλες μέσα.
Στην πορεία του χρόνου και αφού υπήρξαν εκ νέου πιέσεις από τους γονείς, βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση του νηπιαγωγείου το οποίο να θυμίσουμε ότι στεγάζεται στο λεγόμενο παλιό σπίτι του δασκάλου, στο χώρο δηλαδή όπου τα παλιά τα χρόνια έμενε ο δάσκαλος του χωριού. Παρόλο όμως που αυτή τη στιγμή ο χώρος μοιάζει με σχολείο, τα προβλήματα δεν έχουν τελειώσει, προβλήματα που έχουν να κάνουν κυρίως με τον οικονομικό τομέα.
Όπως προαναφέρω, το σχολείο αυτό στο ξεκίνημα της λειτουργίας του είχε μόνο δυο τραπέζια και μερικές καρέκλες. Όλα τα υπόλοιπα αποκτήθηκαν στην πορεία, με τα χρήματα όμως που δίνονται για τα λειτουργικά του έξοδα και όχι με επιπλέον χρήματα που δόθηκαν για να αγοραστούν όλα όσα χρειάζονται. Δηλαδή αφενός δε φρόντισε η πολιτεία να εξοπλίσει με όλα τα απαραίτητα το σχολείο, αφετέρου δεν έδωσε επιπλέον χρήματα για να αποκτηθούν αυτά.
Έτσι οι νηπιαγωγοί που πέρασαν αυτά τα τρία χρόνια από το συγκεκριμένο σχολείο προσπαθούσαν με τα λιγοστά χρήματα που εξασφαλίζουν για τα λειτουργικά έξοδά του και να αγοράσουν όλα όσα πρέπει να έχει ένα σωστό νηπιαγωγείο, όπως βιβλία, παιχνίδια, χαρτικά κλπ, αλλά και τα τρέχοντα έξοδα του σχολείου να καλύψουν, όπως ρεύμα, νερό, καθαριστικά κλπ.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το συγκεκριμένο σχολείο να χρωστάει αυτή τη στιγμή πάνω από 1.000 ευρώ στους προμηθευτές του, οι οποίοι απολύτως δικαιολογημένα διστάζουν να δώσουν πλέον όσα τους ζητάει η νηπιαγωγός γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν πότε και αν θα πληρωθούν για τα παλιά. Επίσης, παρόλο που εξ αρχής ήξεραν όλοι ότι η μόνωση του συγκεκριμένου κτηρίου είναι σε ελαφρώς χειρότερη κατάσταση και από αυτή ενός στάβλου, το μόνο που έκαναν για τη θέρμανση των παιδιών ήταν να περάσουν ένα air condition με το οποίο τους χειμερινούς μήνες προσπαθούν να ζεστάνουν το χώρο αλλά μάταιος κόπος αφού ο χώρος δεν μπορεί να ζεσταθεί. Έτσι οι εκάστοτε νηπιαγωγοί αναγκάζονται να φέρνουν δικά τους ηλεκτρικά σώματα προκειμένου να ζεστάνουν το νηπιαγωγείο, αλλά η λύση δεν είναι αυτή.
Καμία νηπιαγωγός δεν είναι υποχρεωμένη να κουβαλάει από το σπίτι της όλα όσα θα έπρεπε να διαθέσει η πολιτεία. Τηλεόραση έφερε η νηπιαγωγός, cd player έφερε η νηπιαγωγός, ηλεκτρικά σώματα θέρμανσης έφερε η νηπιαγωγός, πολλά παιχνίδια και βιβλία τα έχει αγοράσει η νηπιαγωγός με δικά της χρήματα τα οποία δεν ξέρει αν ποτέ θα τα πάρει πίσω. Με λίγα λόγια δηλαδή θα μας πουν πως οι νηπιαγωγοί που θα διδάσκουν στο Προσήλιο δε θα πληρώνονται αλλά θα πληρώνουν το κράτος, άλλωστε μόνο αυτό δεν έχει γίνει ακόμα.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι ευθύνη της διεύθυνσης πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, της νομαρχίας, του υπουργείου ή οποιουδήποτε άλλου φορέα. Εκείνο που για την ώρα προέχει δεν είναι να επιρρίψουμε ευθύνες αλλά να δοθεί λύση στα προβλήματα αυτά. Στο κάτω κάτω μιλάμε για ένα ποσό που σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να ξεπεράσει τα 2.000 ευρώ, ούτε το μισό δηλαδή απ’ ότι κοστίζει μια δεξίωση ενός υπουργού ή ενός βουλευτή. Για άλλα πράγματα μπορεί και βρίσκει χρήματα το κράτος, για ένα σχολείο δεν μπορεί να βρει; Εκτός κι αν τελικά δε θέλει να δώσει χρήματα για σχολεία των οποίων οι μαθητές είναι μουσουλμάνοι, πράγμα που δυσκολεύομαι πραγματικά να το πιστέψω.
Σ. Καραχότζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου