Οι περικοπές σε μισθούς έφερε και περικοπές στην υπομονή μας
Και τώρα θα σας διηγηθώ μια ιστορία την οποία ίσως να μη μπείτε στον κόπο να διαβάσετε γιατί απλά την ζείτε ήδη εσείς οι ίδιοι ή τη ζει ο άνθρωπος της διπλανής σας πόρτας, μια ιστορία που δυστυχώς δεν απέχει και πολύ από την καθημερινότητα του καθένα από εμάς.
Ήταν κάποτε, περίπου στις αρχές του 2011 ένας νέος άνθρωπος, γύρω στα 35 ο οποίος πριν μερικά χρόνια, τότε που ακόμα η οικονομική κρίση υπήρχε μόνο ως λέξη στα λεξικά που είχαμε στη βιβλιοθήκη μας, αποφάσισε να φτιάξει τη δική του οικογένεια και παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του. Μιας όμως και τα πράγματα ήταν τότε καλά στη χώρα μας, ο άνθρωπος αυτός, ο Γιάννης, ο Νίκος, ο Κώστας ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τον, μαζί με τη σύζυγο του αποφάσισαν να αποκτήσουν και ένα παιδί ώστε να ολοκληρωθεί το όνειρο της ζωής τους και η ευτυχία τους.
Αργότερα, τότε που άρχισε να ακούγεται για πρώτη φορά η οικονομική κρίση αλλά ακόμα δεν την είχε δει κανένας μας, οι δυο νέοι έκαναν ακόμα ένα παιδί, πιστεύοντας πως τίποτα στη ζωή τους δε θα αλλάξει κι ότι θα καταφέρουν να μεγαλώσουν με μια σχετική άνεση τα δυο παιδιά τους.
Ξαφνικά, στα τέλη Ιανουαρίου του 2011, ο νέος της ιστορίας μας πηγαίνει όπως κάθε πρωί στη δουλειά του αλλά εκεί τον περίμενε κάτι που ούτε καν είχε φανταστεί, μια απόλυση και μια ελάχιστη αποζημίωση και η μόνη δικαιολογία από τη μεριά του εργοδότη του ήταν «συγνώμη αλλά η επιχείρηση πρέπει να μειώσει το εργατικό της κόστος γιατί η εποχή είναι δύσκολη και το ρευστό περιορισμένο».
Παρόλο που τους παρακάλεσε να μην τον απολύσουν γιατί έχει να μεγαλώσει δυο παιδιά, η οικονομική κρίση φάνηκε να είναι πιο δυνατή από τον ανθρώπινο πόνο κι από την αγωνία ενός πατέρα με αποτέλεσμα στη λίστα των ανέργων να προστεθεί ένας ακόμα.
Ο νέος λοιπόν πήρε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του όπου και ανακοίνωσε στη σύζυγο του τα δυσάρεστα κι εκείνη βλέποντας τον σε μαύρα χάλια, προσπάθησε να τον εμψυχώσει και να του δώσει κουράγιο. Οι πρώτες μέρες πέρασαν χωρίς προβλήματα μιας και ο σύζυγος είχε λάβει μια μικρή αποζημίωση για την απόλυση του αλλά κάπου εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα προβλήματα.
Τα λεφτά τέλειωσαν και κομπόδεμα δεν υπήρχε μιας και μιλάμε για δυο νέους ανθρώπους που μόλις είχαν ξεκινήσει το ταξίδι της ζωής. Ξυπνάνε λοιπόν το πρωί σκεπτόμενοι πως μια νέα μέρα ξημέρωσε και μπορεί να φέρει κάτι καλύτερο. Πάνω όμως στις σκέψεις τους αυτές χτυπάει το κινητό τηλέφωνο του συζύγου και ήταν ποιος άλλος; Η τράπεζα η οποία ζητάει τη δόση για το μικρό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που είχε αγοράσει το ζευγάρι προκειμένου να μπορεί ο σύζυγος να πηγαίνει στη δουλειά του.
Σα να μην έφτανε το τηλεφώνημα από την τράπεζα, να και η σύζυγος η οποία ενημερώνει το νέο ότι έχει τελειώσει το γάλα του παιδιού κι ότι το ψυγείο του σπιτιού είναι σχεδόν άδειο.
Ξαφνικά εκεί που όλα έμοιαζαν μαύρα κι άραχνα, εμφανίζεται λίγα μέτρα παραπέρα μια λάμψη και μέσα σ’ αυτή ήταν ο Γιαννακίδης, ο Παυλίδης και λίγο πιο πέρα στέκονταν ο Καραμανλής με τον Παπανδρέου. «φέρνουμε την ανάπτυξη» του είπαν, «μην ανησυχείς, σε λίγα χρόνια όλα θα είναι όπως πριν κι ακόμα καλύτερα».
Γεμάτος χαρά ο νέος τρέχεις τη γυναίκα του και στα παιδιά του και τους λέει τα ευχάριστα, τους λέει πως έρχεται επιτέλους η ανάπτυξη και πως θα λυθούν σε λίγα χρόνια όλα τους τα προβλήματα. Αντί όμως τα πράγματα να φτιάξουν, το τηλέφωνο εξακολουθούσε να χτυπάει και φυσικά ήταν από την τράπεζα, η γυναίκα εξακολουθούσε να λέει πως δεν έχει τι να μαγειρέψει και το κυριότερο, τα παιδιά εξακολουθούσαν να ζητάνε όχι παιχνίδι ή καμιά άλλη πολυτέλεια αλλά γάλα και φαγητό.
Άντε λοιπόν τώρα οι κύριοι αυτοί που από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλάνε για ανάπτυξη, να εξηγήσουν σ’ αυτή τη γυναίκα και σε αυτά τα παιδιά, ότι πρέπει να κάνουν μερικά χρόνια υπομονή. Άντε να τους εξηγήσουν ότι υπάρχουν δεκαετή προγράμματα τα οποία εγκριθήκαν και σύντομα θα ξεκινήσει η υλοποίηση τους.
Εντάξει, στην τράπεζα κάτι μπορείς να πεις και στην τελική να μην την πληρώσεις. Στο παιδί όμως τι θα πεις; Ότι θα φάμε μόλις έρθει η ανάπτυξη; Ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή για να διορθώσει η κυβέρνηση όλα τα στραβά που υπάρχουν στη χώρα; Μα δε το νοιάζουν αυτά το παιδί, δεν τα προκάλεσε αυτό τα στραβά αυτά, δεν έκλεψε, δεν πήρε λάθος πολιτικές αποφάσεις, δεν απέκτησε βίλες και κότερα ως πολιτικός.
Αναρωτιέμαι, το γεγονός ότι πλέον γίνονται καθημερινά διαρρήξεις αλλά κανένας από τους διαρρήκτες δεν κλέβει χρήματα παρά μόνο φαγητό από τα ψυγεία των σπιτιών και των καταστημάτων που μπαίνουν, δεν ανησυχεί κανέναν; Κανένας δε βλέπει την πραγματικότητα; Βέβαια εδώ που τα λέμε, κι εγώ με 4000, με 8000 και με 10000 ευρώ μισθό, δε θα έβλεπα τίποτα, θα ήταν όλα τέλεια. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να λέω στους άλλους «κάντε λίγα χρόνια υπομονή και όλα θα διορθωθούν». Ποια υπομονή; Μαζί με τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ήρθαν και οι περικοπές στην υπομονή μας, στην αισιοδοξία μας, στο χαμόγελο μας. Άντε λοιπόν όλοι μαζί, για πρωινό θα φάμε ανάπτυξη βραστή, για μεσημεριανό θα την κάνουμε στο τηγάνι ε και το βράδυ είναι καλύτερα να μην τρώμε γιατί το καλοκαίρι πλησιάζει και πρέπει να αδυνατίσουμε πριν βγούμε στις παραλίες.
Ξέρω ότι η παραπάνω ιστορία μου δε διεκδικεί βραβεία και επαίνους, θεωρώ όμως πως είναι η καλύτερη περιγραφή της πραγματικότητας που βιώνουμε όλοι μας, εκτός από τους πολιτικούς μας φυσικά οι οποίοι καλά θα κάνουν να αφιερώσουν μερικά λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους και να διαβάσουν αυτή την ιστορία μήπως και καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους γιατί προς το παρόν έχουν μαύρα μεσάνυχτα.
Σ. Καραχότζα
Και τώρα θα σας διηγηθώ μια ιστορία την οποία ίσως να μη μπείτε στον κόπο να διαβάσετε γιατί απλά την ζείτε ήδη εσείς οι ίδιοι ή τη ζει ο άνθρωπος της διπλανής σας πόρτας, μια ιστορία που δυστυχώς δεν απέχει και πολύ από την καθημερινότητα του καθένα από εμάς.
Ήταν κάποτε, περίπου στις αρχές του 2011 ένας νέος άνθρωπος, γύρω στα 35 ο οποίος πριν μερικά χρόνια, τότε που ακόμα η οικονομική κρίση υπήρχε μόνο ως λέξη στα λεξικά που είχαμε στη βιβλιοθήκη μας, αποφάσισε να φτιάξει τη δική του οικογένεια και παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του. Μιας όμως και τα πράγματα ήταν τότε καλά στη χώρα μας, ο άνθρωπος αυτός, ο Γιάννης, ο Νίκος, ο Κώστας ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τον, μαζί με τη σύζυγο του αποφάσισαν να αποκτήσουν και ένα παιδί ώστε να ολοκληρωθεί το όνειρο της ζωής τους και η ευτυχία τους.
Αργότερα, τότε που άρχισε να ακούγεται για πρώτη φορά η οικονομική κρίση αλλά ακόμα δεν την είχε δει κανένας μας, οι δυο νέοι έκαναν ακόμα ένα παιδί, πιστεύοντας πως τίποτα στη ζωή τους δε θα αλλάξει κι ότι θα καταφέρουν να μεγαλώσουν με μια σχετική άνεση τα δυο παιδιά τους.
Ξαφνικά, στα τέλη Ιανουαρίου του 2011, ο νέος της ιστορίας μας πηγαίνει όπως κάθε πρωί στη δουλειά του αλλά εκεί τον περίμενε κάτι που ούτε καν είχε φανταστεί, μια απόλυση και μια ελάχιστη αποζημίωση και η μόνη δικαιολογία από τη μεριά του εργοδότη του ήταν «συγνώμη αλλά η επιχείρηση πρέπει να μειώσει το εργατικό της κόστος γιατί η εποχή είναι δύσκολη και το ρευστό περιορισμένο».
Παρόλο που τους παρακάλεσε να μην τον απολύσουν γιατί έχει να μεγαλώσει δυο παιδιά, η οικονομική κρίση φάνηκε να είναι πιο δυνατή από τον ανθρώπινο πόνο κι από την αγωνία ενός πατέρα με αποτέλεσμα στη λίστα των ανέργων να προστεθεί ένας ακόμα.
Ο νέος λοιπόν πήρε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του όπου και ανακοίνωσε στη σύζυγο του τα δυσάρεστα κι εκείνη βλέποντας τον σε μαύρα χάλια, προσπάθησε να τον εμψυχώσει και να του δώσει κουράγιο. Οι πρώτες μέρες πέρασαν χωρίς προβλήματα μιας και ο σύζυγος είχε λάβει μια μικρή αποζημίωση για την απόλυση του αλλά κάπου εκεί ξεκίνησαν τα πρώτα προβλήματα.
Τα λεφτά τέλειωσαν και κομπόδεμα δεν υπήρχε μιας και μιλάμε για δυο νέους ανθρώπους που μόλις είχαν ξεκινήσει το ταξίδι της ζωής. Ξυπνάνε λοιπόν το πρωί σκεπτόμενοι πως μια νέα μέρα ξημέρωσε και μπορεί να φέρει κάτι καλύτερο. Πάνω όμως στις σκέψεις τους αυτές χτυπάει το κινητό τηλέφωνο του συζύγου και ήταν ποιος άλλος; Η τράπεζα η οποία ζητάει τη δόση για το μικρό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που είχε αγοράσει το ζευγάρι προκειμένου να μπορεί ο σύζυγος να πηγαίνει στη δουλειά του.
Σα να μην έφτανε το τηλεφώνημα από την τράπεζα, να και η σύζυγος η οποία ενημερώνει το νέο ότι έχει τελειώσει το γάλα του παιδιού κι ότι το ψυγείο του σπιτιού είναι σχεδόν άδειο.
Ξαφνικά εκεί που όλα έμοιαζαν μαύρα κι άραχνα, εμφανίζεται λίγα μέτρα παραπέρα μια λάμψη και μέσα σ’ αυτή ήταν ο Γιαννακίδης, ο Παυλίδης και λίγο πιο πέρα στέκονταν ο Καραμανλής με τον Παπανδρέου. «φέρνουμε την ανάπτυξη» του είπαν, «μην ανησυχείς, σε λίγα χρόνια όλα θα είναι όπως πριν κι ακόμα καλύτερα».
Γεμάτος χαρά ο νέος τρέχεις τη γυναίκα του και στα παιδιά του και τους λέει τα ευχάριστα, τους λέει πως έρχεται επιτέλους η ανάπτυξη και πως θα λυθούν σε λίγα χρόνια όλα τους τα προβλήματα. Αντί όμως τα πράγματα να φτιάξουν, το τηλέφωνο εξακολουθούσε να χτυπάει και φυσικά ήταν από την τράπεζα, η γυναίκα εξακολουθούσε να λέει πως δεν έχει τι να μαγειρέψει και το κυριότερο, τα παιδιά εξακολουθούσαν να ζητάνε όχι παιχνίδι ή καμιά άλλη πολυτέλεια αλλά γάλα και φαγητό.
Άντε λοιπόν τώρα οι κύριοι αυτοί που από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλάνε για ανάπτυξη, να εξηγήσουν σ’ αυτή τη γυναίκα και σε αυτά τα παιδιά, ότι πρέπει να κάνουν μερικά χρόνια υπομονή. Άντε να τους εξηγήσουν ότι υπάρχουν δεκαετή προγράμματα τα οποία εγκριθήκαν και σύντομα θα ξεκινήσει η υλοποίηση τους.
Εντάξει, στην τράπεζα κάτι μπορείς να πεις και στην τελική να μην την πληρώσεις. Στο παιδί όμως τι θα πεις; Ότι θα φάμε μόλις έρθει η ανάπτυξη; Ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή για να διορθώσει η κυβέρνηση όλα τα στραβά που υπάρχουν στη χώρα; Μα δε το νοιάζουν αυτά το παιδί, δεν τα προκάλεσε αυτό τα στραβά αυτά, δεν έκλεψε, δεν πήρε λάθος πολιτικές αποφάσεις, δεν απέκτησε βίλες και κότερα ως πολιτικός.
Αναρωτιέμαι, το γεγονός ότι πλέον γίνονται καθημερινά διαρρήξεις αλλά κανένας από τους διαρρήκτες δεν κλέβει χρήματα παρά μόνο φαγητό από τα ψυγεία των σπιτιών και των καταστημάτων που μπαίνουν, δεν ανησυχεί κανέναν; Κανένας δε βλέπει την πραγματικότητα; Βέβαια εδώ που τα λέμε, κι εγώ με 4000, με 8000 και με 10000 ευρώ μισθό, δε θα έβλεπα τίποτα, θα ήταν όλα τέλεια. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να λέω στους άλλους «κάντε λίγα χρόνια υπομονή και όλα θα διορθωθούν». Ποια υπομονή; Μαζί με τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις ήρθαν και οι περικοπές στην υπομονή μας, στην αισιοδοξία μας, στο χαμόγελο μας. Άντε λοιπόν όλοι μαζί, για πρωινό θα φάμε ανάπτυξη βραστή, για μεσημεριανό θα την κάνουμε στο τηγάνι ε και το βράδυ είναι καλύτερα να μην τρώμε γιατί το καλοκαίρι πλησιάζει και πρέπει να αδυνατίσουμε πριν βγούμε στις παραλίες.
Ξέρω ότι η παραπάνω ιστορία μου δε διεκδικεί βραβεία και επαίνους, θεωρώ όμως πως είναι η καλύτερη περιγραφή της πραγματικότητας που βιώνουμε όλοι μας, εκτός από τους πολιτικούς μας φυσικά οι οποίοι καλά θα κάνουν να αφιερώσουν μερικά λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους και να διαβάσουν αυτή την ιστορία μήπως και καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους γιατί προς το παρόν έχουν μαύρα μεσάνυχτα.
Σ. Καραχότζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου