Μια φράση ιστορική και χωρίς ιδιαίτερη σημασία για τους νεότερους μέχρι πρόσφατα, την οποία όμως σύντομα θα ακούσουμε και μάλιστα από το πιο επίσημο στόμα αυτής της χώρας, του πρωθυπουργού. Όχι ότι τώρα η κατάσταση είναι καλύτερη, η Ελλάδα έχει πτωχεύσει εδώ και πολύ καιρό απλά δε μας το λένε και προσπαθούν με διάφορα τεχνάσματα να μας πείσουν ότι υπάρχει σωτηρία.
Μας λένε πως με τα μέτρα που λαμβάνουν θα καταφέρουν να βγάλουν τη χώρα από το οικονομικό αυτό αδιέξοδο και ότι σύντομα θα έρθουν καλύτερες μέρες. Μόνο που τα διάφορα εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα, ορισμένα εξ αυτών φέρνουν προσωρινά αποτελέσματα, χρήματα δηλαδή που επαρκούν μόνο για την κάλυψη των αναγκών μερικών μηνών και τα υπόλοιπα θα αρχίσουν να αποδίδουν σε δύο, τρία ή και τέσσερα χρόνια, τότε δηλαδή που θα είναι ήδη αργά.
Ακόμα όμως κι εκείνα που άρχισαν να φέρνουν άμεσα χρήματα στα κρατικά ταμεία, είναι ουσιαστικά δώρο άδωρο, αφού όσα εκατομμύρια κι αν μας αποφέρουν θα πρέπει να τα δώσουμε στους τόκους των δανείων που αναγκαστικά παίρνουμε. Άρα δεν υπάρχει σωτηρία κι αυτό γιατί δυστυχώς στη χώρα αυτή, οι κυβερνώντες της ποτέ δεν κατάλαβαν πως όσα και αν δώσει ο φτωχός πολίτης δεν είναι αρκετά για να στηρίξουν μια ολόκληρη χώρα κι ότι πρέπει να δώσουν αυτοί που πραγματικά έχουν.
Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί κανείς «μα γιατί τότε όλα αυτά τα μέτρα, αφού δεν πρόκειται να σώσουν τη χώρα;» Έχουν το νόημά τους κι αυτά, μπορεί να μη χρησιμεύσουν για το σκοπό που μας λένε ότι πάρθηκαν αλλά θα εξυπηρετήσουν κάποια άλλα συμφέρονται, αυτά της οριστικής κατάργησης των εργασιακών μας δικαιωμάτων, της μόνιμης εκμετάλλευσης των εργατικών χεριών. Κανείς μας υποθέτω δεν έχει πεισθεί πως πρόκειται για μέτρα προσωρινά που θα διαρκέσουν για μια τριετία και αμέσως μετά όλα θα ξαναγίνουν όπως ήταν μέχρι τώρα.
Ό,τι αποφασίζεται στη χώρα αυτή προς εξυπηρέτηση του κεφαλαίου, δεν καταργείται τόσο εύκολα. Χάθηκαν οριστικά όλα όσα κερδήθηκαν ακόμα και με αίμα από τους εργαζόμενους. Σε λίγο θα δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί και θα είμαστε αναγκασμένοι να λέμε και ευχαριστώ που θα έχουμε έστω και μια τέτοια δουλειά.
Το αξιοθαύμαστο όμως στην κυβέρνηση αυτή είναι ο τρόπος με τον οποίο κατάφερε να μας περάσει όλα αυτά και εμείς να εξακολουθούμε να τη στηρίζουμε. Δεν ήρθε να μας πει μια και έξω ότι θα πάρει σκληρά μέτρα γιατί είναι αναγκαίο να γίνει αυτό. Αντιθέτως, προεκλογικά μας έλεγε ότι θα βρει τα χρήματα κι ότι θα δώσει ακόμα και αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Στην πορεία, και αφού ανέλαβε την εξουσία, άρχισε να μας παρουσιάζει τα πρώτα σύννεφα και να μας πείθει ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα.
Κάπου εκεί πήρε τα πρώτα σκληρά μέτρα αλλά εξακολουθούσε να μας λέει πως δε θα πειράξει τον 14ο μισθό και δε θα αυξήσει το φόρο προστιθέμενης αξίας, ενώ για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης δε γινόταν ούτε λόγος. Ξαφνικά τα είδαμε όλα αυτά να γίνονται σε χρόνο ρεκόρ και μάλιστα με την προειδοποίηση ότι θα έρθουν κι άλλα. Το αποκορύφωμα φυσικά ήταν η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι δεν αποκλείεται να χτυπήσουμε την πόρτα του διεθνούς νομισματικού ταμείου.
Όταν όμως ο ίδιος ο πρωθυπουργός λέει ότι μπορεί να οδηγηθούμε σε αυτή τη λύση ανάγκης, τότε μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο πως θα γίνει αυτό, απλά είναι θέμα μερικών ημερών. Και καλά να χρωστάει κανείς 50.000 και να βρεθεί κάποιος που θα του δώσει έστω και με μεγάλο επιτόκιο, τις 15.000 ευρώ, θα είναι σίγουρα μια ανάσα. Όταν όμως χρωστάς για παράδειγμα ένα εκατομμύριο ευρώ και σου δώσει κάποιος μόνο τις 15.000 ευρώ, τότε δεν έχει κανένα νόημα η βοήθεια του αυτή.
Το μόνο που θα αποκομίσει η χώρα μας από το διεθνές νομισματικό ταμείο είναι ένα αφεντικό που θα αποφασίζει για εμάς και τότε θα δούμε μισθούς των 1.300 ευρώ να κατεβαίνουν στα 700 ευρώ, τους μισούς Έλληνες να είναι άνεργοι, συνταξιοδότηση στα 70 και χρόνια, 12ωρες εργασίες για ένα κομμάτι ψωμί και άλλα τέτοια τραγικά. Το θέμα είναι πως δε θα μπορούμε ως χώρα να πούμε όχι σε τίποτα, θα είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε αμέσως όλα όσα μας υποδεικνύουν.
Ακόμα λοιπόν κι αν δεν ειπωθεί ξανά η φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» θα έχουμε το διεθνές νομισματικό ταμείο, που είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Στην ουσία δηλαδή θα έχουμε δηλώσει πτώχευση. Το μόνο που για την ώρα καταφέρνει η κυβέρνηση αυτή είναι να δίνει αναβολή στην πτώχευσή μας και φυσικά να καταστρατηγεί τα εργασιακά μας δικαιώματα.
Φταίει όμως η κυβέρνηση αυτή για το μαύρο χάλι της χώρας μας; Πιθανότατα όχι. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για μια κυβέρνηση μόλις πέντε μηνών και για το μόνο που ίσως φταίει είναι που ενώ προεκλογικά γνώριζε τι ακριβώς θα παραλάβει, προκειμένου να πάρει την εξουσία, μας γέμισε με ψεύτικες για άλλη μια φορά υποσχέσεις. Σαν κόμμα όμως το ΠΑΣΟΚ έχει τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή μας κατάντια, εξάλλου κυβέρνησε για πάνω από 20 χρόνια τη χωρά.
Ευθύνες όμως και μάλιστα τεράστιες έχει και η προηγούμενη κυβέρνηση η οποία από το 2007 γνώριζε για την επερχόμενη κρίση στην οικονομία της χώρας μας αλλά το μόνο που έκανε ήταν να κλείνει τη βουλή για να καλύψει εκείνους που, όπως φαίνεται, εμπλέκονται στην υπόθεση της μονής Βατοπεδίου. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ο Κώστας Καραμανλής στην ουσία παρέδωσε χωρίς μάχη την εξουσία, ήξερε τι έρχεται και φυσικά δεν ήθελε να είναι εκείνος ο πρωθυπουργός στα χέρια του οποίου η χώρα θα δηλώσει πτώχευση.
Το γεγονός όμως ότι δεν είναι πλέον πρωθυπουργός δεν τον απαλλάσσει καθόλου από τις ευθύνες του. Ο κόσμος δεν ξεχνάει και ο πρώην πρωθυπουργός μας θα περάσει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Τώρα πλέον η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, η πτώχευση όχι έρχεται αλλά έχει ήδη έρθει εδώ και πολλούς μήνες, το μόνο που απομένει είναι και η επίσημη ανακοίνωσή της την οποία φυσικά δε θα αργήσουμε να ακούσουμε. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μας, η κατάσταση της χώρας θα έχει αλλάξει και ότι οι θυσίες που τώρα θέλοντας και μη θα κάνουμε εμείς, θα εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, να μπορούμε τουλάχιστον να λέμε ότι άξιζε τον κόπο.
Μας λένε πως με τα μέτρα που λαμβάνουν θα καταφέρουν να βγάλουν τη χώρα από το οικονομικό αυτό αδιέξοδο και ότι σύντομα θα έρθουν καλύτερες μέρες. Μόνο που τα διάφορα εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα, ορισμένα εξ αυτών φέρνουν προσωρινά αποτελέσματα, χρήματα δηλαδή που επαρκούν μόνο για την κάλυψη των αναγκών μερικών μηνών και τα υπόλοιπα θα αρχίσουν να αποδίδουν σε δύο, τρία ή και τέσσερα χρόνια, τότε δηλαδή που θα είναι ήδη αργά.
Ακόμα όμως κι εκείνα που άρχισαν να φέρνουν άμεσα χρήματα στα κρατικά ταμεία, είναι ουσιαστικά δώρο άδωρο, αφού όσα εκατομμύρια κι αν μας αποφέρουν θα πρέπει να τα δώσουμε στους τόκους των δανείων που αναγκαστικά παίρνουμε. Άρα δεν υπάρχει σωτηρία κι αυτό γιατί δυστυχώς στη χώρα αυτή, οι κυβερνώντες της ποτέ δεν κατάλαβαν πως όσα και αν δώσει ο φτωχός πολίτης δεν είναι αρκετά για να στηρίξουν μια ολόκληρη χώρα κι ότι πρέπει να δώσουν αυτοί που πραγματικά έχουν.
Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί κανείς «μα γιατί τότε όλα αυτά τα μέτρα, αφού δεν πρόκειται να σώσουν τη χώρα;» Έχουν το νόημά τους κι αυτά, μπορεί να μη χρησιμεύσουν για το σκοπό που μας λένε ότι πάρθηκαν αλλά θα εξυπηρετήσουν κάποια άλλα συμφέρονται, αυτά της οριστικής κατάργησης των εργασιακών μας δικαιωμάτων, της μόνιμης εκμετάλλευσης των εργατικών χεριών. Κανείς μας υποθέτω δεν έχει πεισθεί πως πρόκειται για μέτρα προσωρινά που θα διαρκέσουν για μια τριετία και αμέσως μετά όλα θα ξαναγίνουν όπως ήταν μέχρι τώρα.
Ό,τι αποφασίζεται στη χώρα αυτή προς εξυπηρέτηση του κεφαλαίου, δεν καταργείται τόσο εύκολα. Χάθηκαν οριστικά όλα όσα κερδήθηκαν ακόμα και με αίμα από τους εργαζόμενους. Σε λίγο θα δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί και θα είμαστε αναγκασμένοι να λέμε και ευχαριστώ που θα έχουμε έστω και μια τέτοια δουλειά.
Το αξιοθαύμαστο όμως στην κυβέρνηση αυτή είναι ο τρόπος με τον οποίο κατάφερε να μας περάσει όλα αυτά και εμείς να εξακολουθούμε να τη στηρίζουμε. Δεν ήρθε να μας πει μια και έξω ότι θα πάρει σκληρά μέτρα γιατί είναι αναγκαίο να γίνει αυτό. Αντιθέτως, προεκλογικά μας έλεγε ότι θα βρει τα χρήματα κι ότι θα δώσει ακόμα και αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Στην πορεία, και αφού ανέλαβε την εξουσία, άρχισε να μας παρουσιάζει τα πρώτα σύννεφα και να μας πείθει ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα.
Κάπου εκεί πήρε τα πρώτα σκληρά μέτρα αλλά εξακολουθούσε να μας λέει πως δε θα πειράξει τον 14ο μισθό και δε θα αυξήσει το φόρο προστιθέμενης αξίας, ενώ για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης δε γινόταν ούτε λόγος. Ξαφνικά τα είδαμε όλα αυτά να γίνονται σε χρόνο ρεκόρ και μάλιστα με την προειδοποίηση ότι θα έρθουν κι άλλα. Το αποκορύφωμα φυσικά ήταν η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι δεν αποκλείεται να χτυπήσουμε την πόρτα του διεθνούς νομισματικού ταμείου.
Όταν όμως ο ίδιος ο πρωθυπουργός λέει ότι μπορεί να οδηγηθούμε σε αυτή τη λύση ανάγκης, τότε μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο πως θα γίνει αυτό, απλά είναι θέμα μερικών ημερών. Και καλά να χρωστάει κανείς 50.000 και να βρεθεί κάποιος που θα του δώσει έστω και με μεγάλο επιτόκιο, τις 15.000 ευρώ, θα είναι σίγουρα μια ανάσα. Όταν όμως χρωστάς για παράδειγμα ένα εκατομμύριο ευρώ και σου δώσει κάποιος μόνο τις 15.000 ευρώ, τότε δεν έχει κανένα νόημα η βοήθεια του αυτή.
Το μόνο που θα αποκομίσει η χώρα μας από το διεθνές νομισματικό ταμείο είναι ένα αφεντικό που θα αποφασίζει για εμάς και τότε θα δούμε μισθούς των 1.300 ευρώ να κατεβαίνουν στα 700 ευρώ, τους μισούς Έλληνες να είναι άνεργοι, συνταξιοδότηση στα 70 και χρόνια, 12ωρες εργασίες για ένα κομμάτι ψωμί και άλλα τέτοια τραγικά. Το θέμα είναι πως δε θα μπορούμε ως χώρα να πούμε όχι σε τίποτα, θα είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε αμέσως όλα όσα μας υποδεικνύουν.
Ακόμα λοιπόν κι αν δεν ειπωθεί ξανά η φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» θα έχουμε το διεθνές νομισματικό ταμείο, που είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Στην ουσία δηλαδή θα έχουμε δηλώσει πτώχευση. Το μόνο που για την ώρα καταφέρνει η κυβέρνηση αυτή είναι να δίνει αναβολή στην πτώχευσή μας και φυσικά να καταστρατηγεί τα εργασιακά μας δικαιώματα.
Φταίει όμως η κυβέρνηση αυτή για το μαύρο χάλι της χώρας μας; Πιθανότατα όχι. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για μια κυβέρνηση μόλις πέντε μηνών και για το μόνο που ίσως φταίει είναι που ενώ προεκλογικά γνώριζε τι ακριβώς θα παραλάβει, προκειμένου να πάρει την εξουσία, μας γέμισε με ψεύτικες για άλλη μια φορά υποσχέσεις. Σαν κόμμα όμως το ΠΑΣΟΚ έχει τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή μας κατάντια, εξάλλου κυβέρνησε για πάνω από 20 χρόνια τη χωρά.
Ευθύνες όμως και μάλιστα τεράστιες έχει και η προηγούμενη κυβέρνηση η οποία από το 2007 γνώριζε για την επερχόμενη κρίση στην οικονομία της χώρας μας αλλά το μόνο που έκανε ήταν να κλείνει τη βουλή για να καλύψει εκείνους που, όπως φαίνεται, εμπλέκονται στην υπόθεση της μονής Βατοπεδίου. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ο Κώστας Καραμανλής στην ουσία παρέδωσε χωρίς μάχη την εξουσία, ήξερε τι έρχεται και φυσικά δεν ήθελε να είναι εκείνος ο πρωθυπουργός στα χέρια του οποίου η χώρα θα δηλώσει πτώχευση.
Το γεγονός όμως ότι δεν είναι πλέον πρωθυπουργός δεν τον απαλλάσσει καθόλου από τις ευθύνες του. Ο κόσμος δεν ξεχνάει και ο πρώην πρωθυπουργός μας θα περάσει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Τώρα πλέον η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, η πτώχευση όχι έρχεται αλλά έχει ήδη έρθει εδώ και πολλούς μήνες, το μόνο που απομένει είναι και η επίσημη ανακοίνωσή της την οποία φυσικά δε θα αργήσουμε να ακούσουμε. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μας, η κατάσταση της χώρας θα έχει αλλάξει και ότι οι θυσίες που τώρα θέλοντας και μη θα κάνουμε εμείς, θα εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, να μπορούμε τουλάχιστον να λέμε ότι άξιζε τον κόπο.
Σ. Καραχότζα
Τι θα πεί, NATPRESH;
ΑπάντησηΔιαγραφή