Σε άλλες εποχές θα έμοιαζε με αστείο, τώρα όμως είναι μα θλιβερή πραγματικότητα. Μια σοσιαλιστική κυβέρνηση λαμβάνει μέτρα πιο δεξιά κι από εκείνα των δεξιών κυβερνήσεων και οι απλοί πολίτες, κοντά στους οποίους υποτίθεται ότι πρέπει να είναι ένα σοσιαλιστικό κίνημα, καλούνται να καλύψουν ένα κενό για το οποίο δεν ευθύνονται οι ίδιοι.
Δεξιά μέτρα από σοσιαλιστική κυβέρνηση
Οι αντιδράσεις, οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες του τελευταίου διαστήματος μετά και τη λήψη των ομολογουμένως σκληρών για τα ελληνικά δεδομένα μέτρων από την κυβέρνηση, είναι πιθανότατα απλά η αρχή μιας νέας εποχής γεμάτης αναταραχές και κοινωνικές εκρήξεις. Αυτό τουλάχιστον διαφαίνεται από τις καθημερινές αντιδράσεις του κόσμου, των απλών πολιτών οι οποίοι καλούνται τόσο απλά να βάλουν πλάτη προκειμένου να ξεπεράσει η χώρα μια κρίση για την οποία δεν ευθύνονται εκείνοι.
Μπορεί βέβαια αρχικά να υπήρχαν οι διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών στελεχών ότι τα μέτρα αυτά των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις αφορούν μόνο στον δημόσιο τομέα, ωστόσο από την επομένη κιόλας της λήψης τους, άρχισε η κουβέντα για την σταδιακή εφαρμογή τους και στον ιδιωτικό. Ακόμα όμως κι αν κάτι τέτοιο δε γίνει, ακόμα δηλαδή κι αν τα μέτρα αυτά πλήξουν μόνο τους δημόσιους υπαλλήλους, υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα το οποίο κάποτε πρέπει να απαντηθούν από τους κυβερνόντες.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αυτοί που δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση στην πατρίδα μας; Μόνοι τους μπήκαν στις θέσεις που σήμερα κατέχουν στο δημόσιο; Είναι ψέματα ότι οι περισσότεροι από αυτούς διορίστηκαν ως τα παιδιά κάποιας πολιτικής παράταξης; Τα επιδόματα που λαμβάνουν μαζί με το μισθό τους, μόνοι τα έδωσαν στον εαυτό τους; Τις κατά καιρούς αυξήσεις στις αποδοχές τους, μόνοι τους τις αποφάσισαν; Όχι βέβαια, όλα αυτά η ίδια η πολιτεία τους τα έδωσε και τώρα έρχεται αν τους τα πάρει όλα πίσω.
Άντε και να δεχτούν οι άνθρωποι αυτοί τις περικοπές που τους επιβάλει η κυβέρνηση, τη μείωση των αποδοχών τους, πιστεύει άραγε κανείς πως με τον τρόπο αυτό θα καλυφθεί το χρέος των 380 δις ευρώ; Όχι δε θα καλυφθεί αλλά ακόμα κι αν μπορεί να γίνει αυτό γιατί πρέπει να το κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και γενικότερα ο απλός λαός; Όταν κάποιοι έτρωγαν δημόσιο χρήμα και αποκτούσαν εις βάρος του Έλληνα εργαζόμενου βίλες, κότερα και λιμουζίνες, μας ζήτησαν να βάλουμε πλάτη για να τα αποκτήσουν όλα αυτά; Γιατί τώρα θα πρέπει εμείς οι απλοί πολίτες να καλύψουμε ένα κενό το οποίο δημιούργησαν κάποιοι άλλοι;
Δε λέω ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις δημοσίων υπαλλήλων που πραγματικά έπαιρναν μισθούς που η απόδοση τους αλλά και η φύση της εργασίας τους δε δικαιολογούσε. Εκεί ορθώς παρεμβαίνει η πολιτεία γιατί είναι άδικο άνθρωποι που προσφέρουν λίγα να παίρνουν πολλά και το αντίστροφο. Πόσες όμως να είναι αυτές οι περιπτώσεις και γιατί τα όποια μέτρα λαμβάνονται δεν αφορούν μόνο εκείνες αλλά πλήττουν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους;
Εδώ λοιπόν συμβαίνει κάτι που πραγματικά δε ξέρω αν πρέπει να μας τρομάζει ή μας προκαλεί γέλιο. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας ως χώρα, βλέπουμε να λαμβάνονται δεξιά μέτρα από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση και την ίδια μάλιστα στιγμή βλέπουμε μια δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση να καταθέτει σοσιαλιστικές προτάσεις. Μα αν ο λαός ήθελε μια κυβέρνηση με δεξιές αντιλήψεις και μέτρα, την είχε και θα μπορούσε να την κρατήσει. Ο κόσμος όμως ήθελε μια κυβέρνηση σοσιαλιστική η οποία θα ήταν δίπλα στον πολίτη και ενάντια σε εκείνους που εις βάρος του πλουτίζουν και μάλιστα χωρίς να πληρώνουν όλα όσα καλείται να πληρώνει ο μισθωτός των 700 ευρώ.
Πως λοιπόν μια σοσιαλιστική κυβέρνηση αφήνει ατιμώρητους όλους εκείνους που προφανώς καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και ζητά από τον απλό και αδύναμο πολίτη να πληρώσει το κενό που έχει δημιουργηθεί; Γιατί κανένας από την κυβέρνηση δε στρέφεται προς εκείνους που έχουν το χρήμα αλλά όλοι αναζητούν την εύκολη λύση που είναι ο απλός λαός; Τι πρωτότυπος σοσιαλισμός είναι αυτός;
Τόσα χρόνια ακούμε στα σχολικά θρανία να μας μιλάνε για την πλούσια ιστορία μας, για τα σπουδαία πράγματα που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες, για τα απίστευτα κατορθώματα του ελληνισμού. Η ιστορία ενός έθνους όμως είναι καλή και χρήσιμη μόνο όταν παραδειγματιζόμαστε από αυτήν και όχι όταν την χρησιμοποιούμε απλά για να υπερηφανευόμαστε για όλα εκείνα που έκαναν οι πρόγονοι μας αλλά εμείς ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να κάνουμε.
Όλοι λοιπόν εκείνοι οι πολιτικοί που σε κάθε πέντε κουβέντες τους η μία είναι η ΙΣΤΟΡΙΑ μας, θα πρέπει να γνωρίζουν πως ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν νόμοι που προέβλεπαν για τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος, όχι μόνο να επιστρέφουν τα καταχρασθέντα αλλά και να δουλεύουν αφιλόκερδος για κάποια χρόνια ως τιμωρία για ότι έκαναν. Και μη ξεχνάμε επίσης ότι στην αρχαία Αθήνα υπήρχε ο εξοστρακισμός για όποιον στρεφόταν κατά της πολιτείας και του πολιτεύματος. Δε λέω, μπορεί και στην εποχή μας να υπάρχουν ανάλογοι νόμοι αλλά η διαφορά μας με την αρχαία Ελλάδα είναι ότι τότε οι νόμοι υπήρχαν για να εφαρμόζονται και όχι για να λένε απλά ότι έχουμε νόμους.
Ας μιμηθούμε λοιπόν έστω και ελάχιστα τους ανθρώπους της αρχαίας Ελλάδας και ας εφαρμόσουμε τους νόμους μας, είναι πάγια απαίτηση όλων πλέον, να βρεθούν οι ένοχοι και να πάνε φυλακή. Δε γίνεται να περνάει τη νύχτα του στα κρατητήρια ο πατέρας εκείνος που επειδή είναι άνεργος και δεν έχει λεφτά θα κλέψει ένα κουτί γάλα για το παιδί του και να μένουν ατιμώρητοι εκείνοι που έκλεψαν εκατομμύρια. Αυτό ονομάζεται «η δικτατορία της δημοκρατίας». Και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η επιστροφή των κλεμμένων θα σώσει τη χώρα. Θα έχει όμως θεμελιώσει ένα αίσθημα δικαίου το οποίου δυστυχώς σήμερα έχει καταρρακωθεί.
Πρόβλημα όμως στη χώρα αυτή δεν είναι μόνο η ατιμωρησία εκείνων που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Πρόβλημα είναι και η ολοένα αυξανόμενη ανεργία λόγω της αδυναμίας πλέον των επιχειρήσεων να κρατήσουν το προσωπικό τους καθώς, και οι μισθοί των 700 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι θα εξακολουθούν να υπάρχουν όσο δε λαμβάνονται από τη πολιτεία τα απαραίτητα μέτρα.
Ο καθένας από εμάς αναρωτιέται συχνά πως γίνεται να ήμαστε ευρωπαίοι στην τιμή των καυσίμων, στην τιμή των προϊόντων πρώτης ανάγκης και να παραμένουμε Έλληνες στους μισθούς και στις συντάξεις. Κι όμως γίνεται κι αυτό γιατί πολύ απλά, στην Γερμανία για παράδειγμα η πολιτεία παρέχει στις επιχειρήσεις όλα όσα πρέπει αλλά και οι επιχειρήσεις από τη μεριά τους δε αποσκοπούν στο εύκολο χρήμα. Αντιθέτως όλα όσα τους προσφέρει το κράτος, υποχρεώνονται να τα αξιοποιήσουν προς όφελος τόσο της επιχείρησης όσο και των εργαζομένων.
Να γιατί ο εργαζόμενος στη Γερμανία παίρνει μισθό 1500 ευρώ. Γιατί το κράτος εκεί είναι εντάξει απέναντι στις επιχειρήσεις κι αυτές φυσικά είναι εντάξει απέναντι στους εργαζόμενους. Στη χώρα μας τι συμβαίνει; Επιδοτήσεις εργαζομένων ή εργοδοτών δίνονται με καθυστέρηση μερικών ετών, ευνοούνται επιλεγμένες επιχειρήσεις από προγράμματα ή κρατικά χρήματα, δε λειτουργούν σχεδόν ποτέ οι κρατικοί μηχανισμοί οι οποίοι θα μπορούσαν να εντοπίσουν τους εργοδότες που αισχροκερδούν εις βάρος του προσωπικού τους και γενικότερα οι πελατειακές σχέσεις ανάμεσα σε πολιτικούς και επιχειρηματίες έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ. Έτσι θέλουμε να πάμε μπροστά ως χώρα;
Σ. Καραχότζα
Μπορεί βέβαια αρχικά να υπήρχαν οι διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών στελεχών ότι τα μέτρα αυτά των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις αφορούν μόνο στον δημόσιο τομέα, ωστόσο από την επομένη κιόλας της λήψης τους, άρχισε η κουβέντα για την σταδιακή εφαρμογή τους και στον ιδιωτικό. Ακόμα όμως κι αν κάτι τέτοιο δε γίνει, ακόμα δηλαδή κι αν τα μέτρα αυτά πλήξουν μόνο τους δημόσιους υπαλλήλους, υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα το οποίο κάποτε πρέπει να απαντηθούν από τους κυβερνόντες.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αυτοί που δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση στην πατρίδα μας; Μόνοι τους μπήκαν στις θέσεις που σήμερα κατέχουν στο δημόσιο; Είναι ψέματα ότι οι περισσότεροι από αυτούς διορίστηκαν ως τα παιδιά κάποιας πολιτικής παράταξης; Τα επιδόματα που λαμβάνουν μαζί με το μισθό τους, μόνοι τα έδωσαν στον εαυτό τους; Τις κατά καιρούς αυξήσεις στις αποδοχές τους, μόνοι τους τις αποφάσισαν; Όχι βέβαια, όλα αυτά η ίδια η πολιτεία τους τα έδωσε και τώρα έρχεται αν τους τα πάρει όλα πίσω.
Άντε και να δεχτούν οι άνθρωποι αυτοί τις περικοπές που τους επιβάλει η κυβέρνηση, τη μείωση των αποδοχών τους, πιστεύει άραγε κανείς πως με τον τρόπο αυτό θα καλυφθεί το χρέος των 380 δις ευρώ; Όχι δε θα καλυφθεί αλλά ακόμα κι αν μπορεί να γίνει αυτό γιατί πρέπει να το κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και γενικότερα ο απλός λαός; Όταν κάποιοι έτρωγαν δημόσιο χρήμα και αποκτούσαν εις βάρος του Έλληνα εργαζόμενου βίλες, κότερα και λιμουζίνες, μας ζήτησαν να βάλουμε πλάτη για να τα αποκτήσουν όλα αυτά; Γιατί τώρα θα πρέπει εμείς οι απλοί πολίτες να καλύψουμε ένα κενό το οποίο δημιούργησαν κάποιοι άλλοι;
Δε λέω ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις δημοσίων υπαλλήλων που πραγματικά έπαιρναν μισθούς που η απόδοση τους αλλά και η φύση της εργασίας τους δε δικαιολογούσε. Εκεί ορθώς παρεμβαίνει η πολιτεία γιατί είναι άδικο άνθρωποι που προσφέρουν λίγα να παίρνουν πολλά και το αντίστροφο. Πόσες όμως να είναι αυτές οι περιπτώσεις και γιατί τα όποια μέτρα λαμβάνονται δεν αφορούν μόνο εκείνες αλλά πλήττουν όλους τους δημόσιους υπαλλήλους;
Εδώ λοιπόν συμβαίνει κάτι που πραγματικά δε ξέρω αν πρέπει να μας τρομάζει ή μας προκαλεί γέλιο. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας ως χώρα, βλέπουμε να λαμβάνονται δεξιά μέτρα από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση και την ίδια μάλιστα στιγμή βλέπουμε μια δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση να καταθέτει σοσιαλιστικές προτάσεις. Μα αν ο λαός ήθελε μια κυβέρνηση με δεξιές αντιλήψεις και μέτρα, την είχε και θα μπορούσε να την κρατήσει. Ο κόσμος όμως ήθελε μια κυβέρνηση σοσιαλιστική η οποία θα ήταν δίπλα στον πολίτη και ενάντια σε εκείνους που εις βάρος του πλουτίζουν και μάλιστα χωρίς να πληρώνουν όλα όσα καλείται να πληρώνει ο μισθωτός των 700 ευρώ.
Πως λοιπόν μια σοσιαλιστική κυβέρνηση αφήνει ατιμώρητους όλους εκείνους που προφανώς καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και ζητά από τον απλό και αδύναμο πολίτη να πληρώσει το κενό που έχει δημιουργηθεί; Γιατί κανένας από την κυβέρνηση δε στρέφεται προς εκείνους που έχουν το χρήμα αλλά όλοι αναζητούν την εύκολη λύση που είναι ο απλός λαός; Τι πρωτότυπος σοσιαλισμός είναι αυτός;
Τόσα χρόνια ακούμε στα σχολικά θρανία να μας μιλάνε για την πλούσια ιστορία μας, για τα σπουδαία πράγματα που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες, για τα απίστευτα κατορθώματα του ελληνισμού. Η ιστορία ενός έθνους όμως είναι καλή και χρήσιμη μόνο όταν παραδειγματιζόμαστε από αυτήν και όχι όταν την χρησιμοποιούμε απλά για να υπερηφανευόμαστε για όλα εκείνα που έκαναν οι πρόγονοι μας αλλά εμείς ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να κάνουμε.
Όλοι λοιπόν εκείνοι οι πολιτικοί που σε κάθε πέντε κουβέντες τους η μία είναι η ΙΣΤΟΡΙΑ μας, θα πρέπει να γνωρίζουν πως ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν νόμοι που προέβλεπαν για τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος, όχι μόνο να επιστρέφουν τα καταχρασθέντα αλλά και να δουλεύουν αφιλόκερδος για κάποια χρόνια ως τιμωρία για ότι έκαναν. Και μη ξεχνάμε επίσης ότι στην αρχαία Αθήνα υπήρχε ο εξοστρακισμός για όποιον στρεφόταν κατά της πολιτείας και του πολιτεύματος. Δε λέω, μπορεί και στην εποχή μας να υπάρχουν ανάλογοι νόμοι αλλά η διαφορά μας με την αρχαία Ελλάδα είναι ότι τότε οι νόμοι υπήρχαν για να εφαρμόζονται και όχι για να λένε απλά ότι έχουμε νόμους.
Ας μιμηθούμε λοιπόν έστω και ελάχιστα τους ανθρώπους της αρχαίας Ελλάδας και ας εφαρμόσουμε τους νόμους μας, είναι πάγια απαίτηση όλων πλέον, να βρεθούν οι ένοχοι και να πάνε φυλακή. Δε γίνεται να περνάει τη νύχτα του στα κρατητήρια ο πατέρας εκείνος που επειδή είναι άνεργος και δεν έχει λεφτά θα κλέψει ένα κουτί γάλα για το παιδί του και να μένουν ατιμώρητοι εκείνοι που έκλεψαν εκατομμύρια. Αυτό ονομάζεται «η δικτατορία της δημοκρατίας». Και σίγουρα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η επιστροφή των κλεμμένων θα σώσει τη χώρα. Θα έχει όμως θεμελιώσει ένα αίσθημα δικαίου το οποίου δυστυχώς σήμερα έχει καταρρακωθεί.
Πρόβλημα όμως στη χώρα αυτή δεν είναι μόνο η ατιμωρησία εκείνων που την έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Πρόβλημα είναι και η ολοένα αυξανόμενη ανεργία λόγω της αδυναμίας πλέον των επιχειρήσεων να κρατήσουν το προσωπικό τους καθώς, και οι μισθοί των 700 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι θα εξακολουθούν να υπάρχουν όσο δε λαμβάνονται από τη πολιτεία τα απαραίτητα μέτρα.
Ο καθένας από εμάς αναρωτιέται συχνά πως γίνεται να ήμαστε ευρωπαίοι στην τιμή των καυσίμων, στην τιμή των προϊόντων πρώτης ανάγκης και να παραμένουμε Έλληνες στους μισθούς και στις συντάξεις. Κι όμως γίνεται κι αυτό γιατί πολύ απλά, στην Γερμανία για παράδειγμα η πολιτεία παρέχει στις επιχειρήσεις όλα όσα πρέπει αλλά και οι επιχειρήσεις από τη μεριά τους δε αποσκοπούν στο εύκολο χρήμα. Αντιθέτως όλα όσα τους προσφέρει το κράτος, υποχρεώνονται να τα αξιοποιήσουν προς όφελος τόσο της επιχείρησης όσο και των εργαζομένων.
Να γιατί ο εργαζόμενος στη Γερμανία παίρνει μισθό 1500 ευρώ. Γιατί το κράτος εκεί είναι εντάξει απέναντι στις επιχειρήσεις κι αυτές φυσικά είναι εντάξει απέναντι στους εργαζόμενους. Στη χώρα μας τι συμβαίνει; Επιδοτήσεις εργαζομένων ή εργοδοτών δίνονται με καθυστέρηση μερικών ετών, ευνοούνται επιλεγμένες επιχειρήσεις από προγράμματα ή κρατικά χρήματα, δε λειτουργούν σχεδόν ποτέ οι κρατικοί μηχανισμοί οι οποίοι θα μπορούσαν να εντοπίσουν τους εργοδότες που αισχροκερδούν εις βάρος του προσωπικού τους και γενικότερα οι πελατειακές σχέσεις ανάμεσα σε πολιτικούς και επιχειρηματίες έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ. Έτσι θέλουμε να πάμε μπροστά ως χώρα;
Σ. Καραχότζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου