Ο ΣΕΜΠΑΪΔΗΝ ΚΑΡΑΧΟΤΖΑ ΣΤΟΝ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟ

Στον Ασπρόπυργο βρέθηκε την Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου το βράδυ ο Πομάκος δημοσιογράφος Σεμπαϊδήν Καραχότζα ο οποίος ήταν και ο βασικός ομιλητής σε μια εκδήλωση του δήμου Ασπροπύργου με θέμα Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
Παρακάτω ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του κυρίου Καραχότζα.

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι
Αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενος που βρίσκομαι σήμερα εδώ, μαζί σας αλλά και πολύ συγκινημένος που για άλλη μια φορά διαπιστώνω ότι στην πολύ δύσκολη αυτή προσπάθεια μας να διασώσουμε και να αναδείξουμε το πομάκικο στοιχείο της Θράκης, δεν ήμαστε μόνοι. Οφείλω να ευχαριστήσω θερμά τους διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης, γιατί μου δίνουν την ευκαιρία να βρεθώ σε ένα ακόμα μέρος της πατρίδας μας και να γνωστοποιήσω όλα όσα ένα ολόκληρο κράτος κρύβει ή τέλος πάντων δεν τολμάει να ομολογήσει. Εκ των προτέρων πρέπει να σας πω ότι το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης είναι ανεξάντλητο, άρα σε μια μόνο εκδήλωση σαν την αποψινή, μόνο τα πιο βασικά μπορεί κανείς να αναφέρει.
Δυστυχώς κάτω υπό το αδιάφορο βλέμμα της ελληνικής πολιτείας, εδώ και δεκαετίες στη Θράκη, συντελείται ένα έγκλημα, γίνεται, από τη μεριά του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, μια συστηματική προσπάθεια εκτουρκισμού των Ελλήνων μουσουλμάνων και μπορώ να πω ότι μέχρι τώρα, η προσπάθεια αυτή έχει φέρει ως ένα βαθμό τα επιθυμητά για την Άγκυρα αποτελέσματα.
Μια προσπάθεια η οποία γίνεται μέσα από γεγονότα και καταστάσεις της καθημερινότητας, για παράδειγμα, συνεργάτες Πομάκοι του τουρκικού προξενείου, οι οποίοι δυστυχώς υπάρχουν ακόμα και στα πιο μικρά χωριά της περιοχής μας, διοργανώνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα ταξίδια στη γειτονική χώρα, έφεραν το τουρκικό εμπόριο στη Θράκη και τελευταία, ως το κερασάκι στη τούρτα, ήρθε στην πόλη της Κομοτηνής και μια τουρκική τράπεζα η οποία όπως έχω πληροφορηθεί, αγοράζει συστηματικά, οικόπεδα, χωράφια, σπίτια και ότι άλλο μπορεί.
Σας λέω με κάθε βεβαιότητα, ότι σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, η Τουρκία είναι παράδειγμα προς μίμηση, δε σχεδιάζει ποτέ με βάση το αύριο αλλά πάντα με βάσει το μετά από τουλάχιστον 50 χρόνια. Η προσπάθεια της να παρουσιάσει μια τουρκική και όχι μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, βασίζεται σε τρεις πολύ βασικούς παράγοντες.
Πρώτον ποντάρει πολλά στην αγραμματοσύνη της πλειονότητας των μουσουλμάνων της Θράκης και μέσα από αυτή, τους περνάει το εξής αστείο για έναν μορφωμένο αλλά πολύ σοβαρό για έναν αγράμματο άνθρωπο, μήνυμα. Τους λέει πως όποιος δηλώνει Έλληνας, δηλώνει ταυτόχρονα και χριστιανός και αυτό κατά το Ισλάμ είναι μέγα αμάρτημα. «Εφόσον είστε μουσουλμάνοι, είστε και Τούρκοι», τους λέει και δυστυχώς οι περισσότεροι πείθονται και ουσιαστικά αποδέχονται την τουρκική ταυτότητα που με τόσο ανέντιμο τρόπο κάποιοι τους πασάρουν. Βέβαια μιλάμε για μια αγραμματοσύνη την οποία προκάλεσε αποκλειστικά το ελληνικό κράτος αλλά αυτό θα το αναλύσουμε παρακάτω, στον τομέα της παιδείας.
Ένας δεύτερος παράγοντας στον οποίο στηρίζεται το τουρκικό προξενείο και οι χιλιάδες μουσουλμάνοι συνεργάτες του στη Θράκη, είναι το χρήμα. Μιλάμε για μια περιοχή όπου οι περισσότεροι εδώ και πολλά χρόνια ζουν με τα απολύτως αναγκαία, βλέπετε μιλάμε για αγρότες και οικοδόμους. Άρα σε μια τέτοια περιοχή είναι πολύ εύκολο να εξαγοράσεις τις ανάγκες ενός ανθρώπου ο οποίος μέσα στο κράτος που ζει, δε μπόρεσε να δει μια άσπρη μέρα. Ξοδεύονται λοιπόν απίστευτα μεγάλα ποσά από το τουρκικό προξενείο για τον έναν και μοναδικό σκοπό, τον πλήρη εκτουρκισμό των μουσουλμάνων της Θράκης. Δυστυχώς, άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν 12 και 15 ώρες τη μέρα και με δυσκολία βάζουν στο τραπέζι τους ένα κομμάτι ψωμί, δεν είναι εύκολο να πουν όχι στο εύκολο και χωρίς ιδιαίτερη εργασία χρήμα.
Τρίτος και πολύ σημαντικός παράγοντας πάνω στον οποίο λειτουργεί το τουρκικό προξενείο είναι η τρομοκρατία, όποιος δηλαδή τολμήσει να αντισταθεί στους σκοπούς του, θα το βρει απέναντι του. Απειλητικά τηλεφωνήματα, γρατζουνισμένα αυτοκίνητα, ακόμα και τοιχοκολλήσεις ονομάτων στα τζαμιά, με σκοπό την κοινωνική απομόνωση εκείνων που τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημα τους και να δηλώσουν ανοιχτά και δημόσια την αντίθεση τους στην ύπαρξη τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, είναι καθημερινό φαινόμενο.
Πρέπει στο σημείο αυτό να τονίσω πως μεγάλο ρόλο και επιρροή έχουν και τα τουρκόφωνα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης της Θράκης τα οποία μονίμως ασχολούνται μαζί μας, με τους ανθρώπους δηλαδή που για πρώτη φορά φώναξαν δημόσια ότι είναι Έλληνες Πομάκοι και όχι Τούρκοι μουσουλμάνοι. Κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων τα’ αλλότρια, μας αποκάλεσαν τσιράκια του ελληνικού παρακράτους, μισθοφόρους του Εμφιετζόγλου, διαβόλους με δύο πόδια, μέχρι και προδότες του έθνους μας είπαν αν και πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το τελευταίο εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν το κατάλαβα. Εγώ το έθνος μου, την πατρίδα μου την Ελλάδα, ποτέ δε σκέφτηκα να την προδώσω, άρα μόνο προδότη του έθνους δε μπορούν να με αποκαλούν.
Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 90, δεν υπήρχε καμία φωνή αντίθεσης σε όλα αυτά, εκεί όμως άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες για την καταγραφή, τη μελέτη και τη διάσωση της πομάκικης γλώσσας και γενικότερα του πομάκικου πολιτισμού. Βρέθηκαν άνθρωποι οι οποίοι αφιέρωσαν χρόνια ολόκληρα, γυρνώντας από χωριό σε χωριό, μιλώντας με κατοίκους της περιοχής για να καταγράψουν ότι δεν είχε χαθεί. Κατάφεραν πολλά πράγματα αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε αφού όλες αυτές οι προσπάθειες έγιναν σε ατομικό επίπεδο και χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από την ελληνική πολιτεία.
Τον Απρίλιο του 2006, το θέμα της μειονότητας στη Θράκη πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, ήταν από τη μια η υποψηφιότητα Καραχασάν για την υπερνομαρχία Δράμας ,Καβάλας Ξάνθης και από την άλλη η δική μου δημόσια καταγγελία για τον τότε δήμαρχο Μύκης ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, είχε από μένα που τότε ήμουν εργαζόμενος στο δήμο, την απαίτηση να μιλώ στο χώρο της εργασίας μου την τουρκική γλώσσα. Την περίοδο εκείνη έγινε ουσιαστικά το ξεκίνημα μιας νέας, πολύ πιο δυναμικής προσπάθειας, ακολούθησε η έκδοση πολλών βιβλίων με αντικείμενο την πομάκικη γλώσσα, μάλιστα δύο από αυτά τα έγραψα εγώ και έχω φέρει μαζί μου μερικά αντίτυπα του δεύτερου βιβλίου μου με τίτλο ΕΤΣΙ ΖΟΥΝΕ ΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ.
Το πιο σημαντικό όμως την περίοδο εκείνη ήταν η ίδρυση του πρώτου πολιτιστικού συλλόγου Πομάκων, μια προσπάθεια που πολεμήθηκε όσο καμία άλλη αλλά κατάφερε να ορθοποδήσει και τώρα ο σύλλογος αυτός έχει πάνω από 200 μέλη, όλοι τους Πομάκοι.
Όλα αυτά, αφορούν τα όσα κάνει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και τα όσα κάνουν μερικοί Πομάκοι για να διασώσουν την πραγματική τους ταυτότητα. Γράφοντας το λόγο μου, σκέφτηκα το τελευταίο κομμάτι του να το αφιερώσω στα όσα κάνει το ελληνικό κράτος αλλά όσο κι αν σκέφτηκα, το μόνο που κατάφερα να κάνω, είναι να γράψω τα όσα δεν κάνει το ελληνικό κράτος.
Απόλυτη αδιαφορία, μόνο αυτός ο τίτλος ταιριάζει σε ότι αφορά την ελληνική πολιτεία. Κανένα ενδιαφέρον για τη διάσωση μιας γλώσσας που τη χρησιμοποιούν ακόμα περίπου 50000 άνθρωποι, κανένα φρένο στις προκλητικές κινήσεις του τουρκικού προξενείου, καμία αντίσταση από τους εκάστοτε υπουργούς εξωτερικών, στις απαιτήσεις της άγκυρας αναφορικά με τη Θράκη. Αντιθέτως, μέσα από την επιλογή των έως τώρα μουσουλμάνων υποψηφίων για οποιοδήποτε αξίωμα, απ’ όλα τα κόμματα, στηρίζεται η προσπάθεια του προξενείου αφού όλοι μα όλοι τους, είναι εκλεκτοί της άγκυρας, ρωτήστε τους τώρα μειονοτικούς βουλευτές της κυβέρνησης στη Θράκη, θα σας πουν ότι στη Θράκη υπάρχουν μόνο Τούρκοι μουσουλμάνοι κι ότι δεν υπάρχει ίχνος πομάκων και πομάκικου πολιτισμού. Αυτούς τους ανθρώπους επέλεξε να βάλει στην παράταξη του ο νέος πρωθυπουργός της χώρας.
Προφανώς δεν το έκανε επειδή αγαπάει την Ελλάδα λιγότερο από εμάς, το έκανε επειδή αγαπάει την καρέκλα περισσότερο από εμάς και για να καταλάβετε τι εννοώ μ’ αυτό σας εξηγώ ότι, δυστυχώς το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής με τους μηχανισμούς που εδώ και χρόνια έχει δημιουργήσει, μπορεί και ελέγχει αρκετές χιλιάδες ψήφους μουσουλμάνων. Έτσι, ο κάθε αρχηγός κόμματος, επιλέγοντας κάποιον μη αρεστό στο τουρκικό προξενείο, δεν έχει καμία πιθανότητα να πάρει αυτές τις ψήφους. Ο μόνος τρόπος για να πάρει μια πολιτική παράταξη αυτές τις χιλιάδες ψήφους, είναι να έχει ως υποψήφιο κάποιον που εγκρίνει η Άγκυρα. Για να μη φανεί όμως ότι ασκώ μια μορφή αντιπολίτευσης στην νέα κυβέρνηση της χώρας, ξεκαθαρίζω ότι την ίδια συμπεριφορά έχουν όλα τα κόμματα γιατί πολύ απλά, την καρέκλα την αγαπάνε όλοι.
Αλήθεια, ποιος αρχηγός κόμματος θα τολμούσε να επιλέξει ως υποψήφιο κάποιον μουσουλμάνο της Θράκης που δηλώνει ανοιχτά Έλληνας Πομάκος; Και δεν εννοώ εμένα, εξάλλου εγώ δεν έχω πολιτικές βλέψεις, προτιμώ μέσα από τη δημοσιογραφία, να έχω την πολιτική απέναντι μου παρά να συμμετέχω σ’ αυτήν. Κανένας δε μπορεί ή αν προτιμάτε, δεν έχει τα κότσια να πάρει μια τέτοια απόφαση.
Το τελευταίο και πλέον τραγικό κομμάτι στο οποίο θέλω να αναφερθώ, είναι η εκπαίδευση που το κράτος αυτό παρέχει στους μουσουλμάνους της Θράκης. Θα γνωρίζετε όλοι για τα μειονοτικά δημοτικά σχολεία στα οποία το 70% των μαθητών διδάσκονται στην τουρκική γλώσσα και μόλις το 30% στην ελληνική. Αν σκεφτείτε λοιπόν ότι στα σχολεία αυτά, τα παιδιά που φοιτούν, μέχρι και τα 6 τους χρόνια μιλάνε μόνο την πομάκικη γλώσσα και από την πρώτη δημοτικού έρχονται αντιμέτωπα με 4 ξένες γι’ αυτά γλώσσες, την ελληνική την οποία δε γνωρίζουν, την τουρκική, την αραβική στα οποία διδάσκονται τα θρησκευτικά, και την μια ξένη κυρίως Αγγλική γλώσσα την οποία διδάσκονται μετά την Τρίτη τάξη αν δεν κάνω λάθος, , καταλαβαίνετε γιατί πριν λίγο μίλησα για αγράμματους ανθρώπους.
Κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι έχουν ζητήσει πολλές φορές από το υπουργείο παιδείας, ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία και το μόνο που πήραν ήταν ειρωνικά σχόλια, αναγκάζονται να μεταφέρουν οι ίδιοι τα παιδιά τους από το χωριό, σε ελληνόφωνο σχολείο της πόλης, μιλάμε πολλές φορές και για αποστάσεις της μιας ώρας. Βέβαια, επί Ευριπίδη Στυλιανίδη στο υπουργείο εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων, ιδρύθηκαν 4 ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία σε οικισμούς της ορεινής Ξάνθης, αλλά από την ίδρυση ενός σχολείου μέχρι και την λειτουργία του, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι δε βλέπω να υπάρχει η διάθεση για να λειτουργήσουν τα 4 αυτά σχολεία ούτε από τη νέα υπουργό.
Τα ελάχιστα νηπιαγωγεία της περιοχής είναι βέβαια ελληνόφωνα για την ώρα, πέρα όμως από το γεγονός ότι γίνεται μια προσπάθεια από τους μειονοτικούς βουλευτές να μπει και σε αυτά η τουρκική γλώσσα και φοβάμαι ότι σύντομα η ελληνική κυβέρνηση θα τους κάνει και αυτή τη χάρη, κάθε φορά που ζητάμε ένα νηπιαγωγείο σε κάποιο από τα χωρά μας, συναντάμε απίστευτες δυσκολίες.
Σας λέω μόνο ότι για να γίνει ένα νηπιαγωγείο στο δικό μου χωριό, χρειάστηκε ένα περάσουν σχεδόν 2 χρόνια από τη μέρα που υποβάλαμε την αίτηση μας όλοι οι γονείς. Μάλιστα έφτασα σε σημείο να δέχομαι και απειλές για τη ζωή της συζύγου μου και των δύο παιδιών μου, γιατί τόλμησα να τα βάλω ανοιχτά με υπουργούς, νομάρχες και δημάρχους, γιατί τόλμησα να μιλήσω για άνιση αντιμετώπιση μας.
Εγώ ό ίδιος είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες, με ποσοστό αναπηρίας που αγγίζει το 80%, κ όμως, όντας άτομο με αναπηρία και πατέρας δύο παιδιών, επί τρία και πλέον χρόνια υπήρξα άνεργος κι αυτό γιατί από τη μέρα που πρωτοείπα δημόσια ότι είμαι Έλληνας Πομάκος, είχαν κλείσει για μένα όλες οι πόρτες. Τώρα βέβαια εργάζομαι σε μια εβδομαδιαία εφημερίδα και παράλληλα σε ένα τοπικό τηλεοπτικό σταθμό της Ξάνθης. Αυτό το αναφέρω για να καταλάβετε πως το ίδιο το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει εκείνους τους μουσουλμάνους που θέλουν να είναι Έλληνες.
Το μόνο θετικό βήμα που όλα αυτά τα χρόνια έχει γίνει στον τομέα της παιδείας για τους μουσουλμάνους της Θράκης, είναι ο νόμος που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ και ο οποίος επιτρέπει την εύκολο εισαγωγή των μουσουλμάνων στα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια. Δε βοήθησε τόσο ως προς την απόκτηση πτυχίου αφού για να πάρει κάποιος πτυχίο, δεν αρκεί να τον βάλεις από την πίσω πόρτα στο πανεπιστήμιο, πρέπει και να του έχεις δώσει από τα χρόνια του νηπιαγωγείου ακόμα, όλα τα εφόδια που χρειάζεται, έτσι είναι ελάχιστοι αυτοί καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Εγώ ο ίδιος ήμουν για τρία χρόνια φοιτητής της νομικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ακόμα φοιτητής είμαι.
Ο νόμος αυτός όμως βοήθησε σε άλλους τομείς, πρώτον, εκεί που κάθε χρόνο έφευγαν πάνω από 800 παιδιά μουσουλμάνων για σπουδές στην Τουρκία και καταλαβαίνεται όλοι τι σημαίνει αυτό, τώρα είναι ζήτημα αν φεύγουν 10 παιδιά κάθε χρόνο. Δεύτερον, άνθρωποι που δεν έχουν δει τι συμβαίνει έξω από το χωρίο τους και πως ζει στην υπόλοιπη Ελλάδα ο κόσμος, μέσα από την εισαγωγή τους σε πανεπιστήμιο κάποιας άλλης πόλης, έχουν τη δυνατότητα να τα δουν όλα αυτά και να αλλάξουν κατά πολύ τον τρόπο σκέψης τους.
Ποτέ μου δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί ενώ όλοι χριστιανοί Έλληνες ανήκουν στις αρμοδιότητες του υπουργείου εσωτερικών, οι μουσουλμάνοι της Θράκης υπάγονται στο υπουργείο εξωτερικών. Τι λιγότερο ή τι περισσότερο έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί αυτός ο διαχωρισμός; Για Έλληνες πολίτες μιλάμε, εκτός κι αν υπάρχουν Έλληνες δύο κατηγοριών. Βέβαια στην πρόσφατη πρόσκληση του Τούρκου πρωθυπουργού για διάλογο με θέμα το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης, ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών της χώρας μας απάντησε πολύ σωστά ότι θέματα που αφορούν τη χώρα μας και Έλληνες πολίτες, δε τα συζητάμε με άλλες χώρες. Όσα όμως τελευταία συμβαίνουν στη Θράκη, σε καμία περίπτωση δε συνάδουν με τη δήλωση αυτή του υπουργείου εξωτερικών της χώρας μας.
Μετά την εκλογή Σαμαρά στην αρχηγία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πολλά πρωτοκλασάτα μειονοτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας στη Θράκη, αποχώρησαν από την παράταξη, δηλώνοντας ευθέως ότι προτιμούσαν την κυρία Μπακογιάννη. Τόσο ευχαριστημένοι έμειναν δηλαδή από την κυρία Μπακογιάννη ως υπουργό εξωτερικών; Μήπως τους έκανε όλα τα χατίρια; Εγώ τουλάχιστον δε θυμάμαι ποτέ να χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και να είπε ως εδώ και μη παρ΄έκει στην Άγκυρα. Πάντα έκανε ότι της ζητούσαν, μήπως γι’ αυτό την ήθελαν τόσο πολύ;
Το αστείο είναι πως και τότε και τώρα, εξακολουθούμε ως χώρα να στηρίζουμε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Ποτέ δε καταγγείλαμε στους ευρωπαίους εταίρους μας τις καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, ποτέ δεν καταγγείλαμε τις καθημερινές πιέσεις των μουσουλμάνων της Θράκης. Όλα τα βλέπουμε και τα παρουσιάζουμε τέλεια.
Κλείνοντας, μετά λόγου γνώσεως σας λέω ότι δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τις εξελίξεις στη Θράκη, με την υπάρχουσα κατάσταση και συμπεριφορά της ίδιας μας της πατρίδας, είναι δύσκολο έως αδύνατο να διασωθεί ότι πομάκικο υπάρχει στη Θράκη. Όσο δεν αλλάζουν στάση οι κυβερνήσεις της χώρας μας, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν για τους Πομάκους. Εύχομαι απλά να κάνω λάθος και να μην είναι έτσι τα πράγματα.
Η μόνη μας ελπίδα πλέον είναι οι απλοί πολίτες όπως εσείς, από εσάς περιμένουμε τη στήριξη που δε μας έδωσε ποτέ το κράτος. Επειδή δε θέλω να παρεξηγηθώ, δε θέλω να με πούμε κι εμένα ως κάτι το ίδιο, ότι δηλαδή κινούμαι στην ακριβώς αντίθετη πλευρά και θέλω να αποδείξω ότι στη Θράκη δεν υπάρχουν και Τούρκοι, σας τονίζω ότι στόχος δικός μου και των συναγωνιστών μου είναι η πραγματική εφαρμογή του δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό. Ο Τούρκος να λέει άφοβα ότι είναι Τούρκος αλλά το ίδιο να ισχύει και για τον Έλληνα Πομάκο. Όχι αυτός να τρέμει να πει αυτό που αισθάνεται.
Αν αυτή τη στιγμή υπάρχουν 100 και 200 άτομα που τολμούν να πουν ότι δεν είναι Τούρκοι αλλά Πομάκοι, υπάρχουν και μερικές χιλιάδες ακόμα που τρέμουν να πουν όσα αισθάνονται. Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, φοβούνται να πουν ότι είναι Έλληνες οι άνθρωποι αυτοί. Να τι κατάφεραν για τη Θράκη οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της χώρας μας.

Σας ευχαριστώ πολύ που με ανεχτήκατε τόση ώρα

Σεμπαϊδήν Καραχότζα