Ήταν περίπου πριν ένα χρόνο τότε που τα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη πανηγύριζαν γιατί είχαν καταφέρει με την υπογραφή του μνημονίου να αποφύγουν την στάση πληρωμών από το δημόσιο ή αν προτιμάτε, την πτώχευση της χώρας μας. Πράγματι χάρη στο μνημόνιο, στις 1 Μαΐου του 2010 καταβλήθηκαν κανονικά συντάξεις και μισθοί κι αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε όλοι μας, πως αν δηλαδή δεν υπήρχε αυτό το μνημόνιο, θα είχαμε ακούσει τότε ακόμα το περίφημο «δυστυχώς επτωχεύσαμε». Στην πορεία όμως άρχισε να φαίνεται πως το μνημόνιο δεν ήταν τελικά εκείνο που θα μας οδηγήσει εκτός κρίσης με αποκορύφωμα τα τελευταία στοιχεία που δείχνουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως δεν επιτεύχθηκε κανένας από τους στόχους της κυβέρνησης. Το έλλειμμα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό που περίμενε ο υπουργός οικονομικών, τα έσοδα όχι μόνο δεν αυξήθηκαν παρά τις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και την κατά πολλές μονάδες αύξηση του φόρου προτιθέμενης αξίας αλλά μειώθηκαν ενώ το βοιωτικό επίπεδο των περισσότερων Ελλήνων έχει υποστεί τραγικές αλλαγές. Είναι πραγματικά απορίας άξιον το πώς γίνεται να μην καταλαβαίνει ένας υπουργός οικονομικών και μια ολόκληρη κυβέρνηση, όσα καταλαβαίνει ένας απλός πολίτης, ότι δηλαδή η μείωση μισθών και συντάξεων έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών και όσο στην αγορά δεν υπάρχει χρήμα, τα κρατικά ταμεία δεν πρόκειται να γεμίσουν. Δεν ξέρω πως μπορούν κάποιοι να μιλούν για ανάπτυξη όταν ο νοικοκυριά έχουν φτάσει σε σημείο να στερούνται ακόμα και τα πλέον απαραίτητα, όταν η ανεργία αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, όταν τα λουκέτα στην αγορά πέφτουν βροχή. Δεν είναι δυνατόν να μη βλέπουν πως το μνημόνιο και η κυβερνητική πολιτική έχουν γίνει πλέον θηλιά στο λαιμό των επιχειρήσεων οι οποίες όσο κι αν το θέλουν, αδυνατούν να κρατήσουν τους υπαλλήλους τους ενώ και εκείνους που εξακολουθούν να κρατάνε, τους έχουν επί μήνες απλήρωτους. Το αποτέλεσμα όλων αυτών βέβαια είναι να κάνουμε απλά έναν κύκλο και να φτάσουμε και πάλι στο σημείο που ήμασταν πριν από δώδεκα μήνες, ένα βήμα πριν από την πτώχευση ή όπως το λένε τώρα, την αναδιάρθρωση του χρέους μας. Μια τρύπα στο νερό κάναμε δηλαδή και αυτό που φαίνεται είναι πως είχαν απόλυτο δίκιο όσοι εξ αρχής ακόμα τάχθηκαν ενάντια στο μνημόνιο. Δυστυχώς όμως μόλις τώρα άρχισαν να το αντιλαμβάνονται αυτό και ορισμένοι πράσινοι βουλευτές οι οποίοι και ζητούν άμεση επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου. Άρχισαν να επιτέλους οι κυβερνητικοί βουλευτές να αισθάνονται ότι κοροϊδεύουν το λαό λέγοντας του διαρκώς πως δε θα πάρουν νέα μέτρα ενώ την επόμενη κιόλας μέρα κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Μόνο που ο λαός δε μπορεί να αντέξει άλλα μέτρα, δε μπορεί να δεχτεί κι άλλες μειώσεις στο έτσι κι αλλιώς περιορισμένο εισόδημα του. Η εξαθλίωση του έχει φτάσει στο κόκκινο. Δεν είναι λύση το μνημόνιο κι αυτό πρέπει επιτέλους να το καταλάβουν εκείνοι που μας οδήγησαν σ’ αυτό. Τόσο καιρό ακούμε για ριζικές αλλαγές αλλά το μόνο που βλέπουμε είναι η διαρκής επιβάρυνση με νέα μέτρα των χαμηλών στρωμάτων κι αυτό σε καμιά περίπτωση δεν είναι αλλαγή. Όταν η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή αποφάσισε να δώσει στις τράπεζες τα 28 δισεκατομμύρια ευρώ, η τότε αξιωματική αντιπολίτευση του Γιώργου Παπανδρέου κόντεψε να πάρει τα όπλα και αν βγει στους δρόμους. Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα και να που έφτασε η ώρα να κάνει και το ΠΑΣΟΚ αυτό ακριβώς για το οποίο κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση. Να δώσει τριάντα αυτή τη φορά δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες χωρίς όμως να διασφαλίσει πως τα χρήματα αυτά θα πάνε στην πραγματική οικονομία. Το φάρμακο που κάποιοι αποφάσισαν να χορηγήσουν στην άρρωστη Ελλάδα αποδείχθηκε λανθασμένο και πλέον πρέπει να αλλάξει η συνταγή. Μια θεραπεία που δεν αποδίδει, απλά δεν τη συνεχίζεις. Είναι εύκολο για έναν υπουργό να λέει και να ξαναλέει πως η σωτηρία της πατρίδας μας απαιτεί θυσίες απ’ όλους. Μόνο που εκείνοι που το λένε αυτό θα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουν να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον απλό λαό, με τον άνεργο που βλέπει τα χρέη να τον κυνηγούν κι εκείνος δε μπορεί να βρει τρόπο να αντιδράσει, με τον πατέρα που δε μπορεί ούτε το γάλα των παιδιών του να φέρει στο σπίτι, με τους ανθρώπους που αναζητούν τρόφιμα στους κάδους απορριμμάτων για να επιβιώσουν. Επίσης θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεφύγουμε ως χώρα από το συνήθειο να φορτώνουμε όλες τις ευθύνες και όλα τα λάθη που έχουν γίνει, στους προηγούμενους. Τον άνθρωπο που πεινάει δεν τον ενδιαφέρει καθόλου αν για τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας ευθύνεται το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία. Τα προβλήματα δεν έχουν χρώμα, δεν είναι ούτε γαλάζια ούτε πράσινα. Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα κι αυτό δυστυχώς μόνο καλό δε φαίνεται να είναι. Κάποιοι πλέον πρέπει να βρουν το θάρρος να πουν το ΟΧΙ στα μέτρα που διαρκώς όχι προτείνει αλλά επιβάλει το διεθνές νομισματικό ταμείο διότι αποδείχθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως δε μπορούν να μας προσφέρουν λύση. Αν αυτό δε μπορεί να το καταλάβει η κυβέρνηση τότε μάλλον είναι πού λίγη για να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση. Όσοι δε μπορούν να μας προσφέρουν πλέον κάτι καλό, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να πάνε στα σπίτια τους. όσο νωρίτερα το κάνουν αυτό τόσο καλύτερο για την Ελλάδα μας. Σ. Καραχότζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου