Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Ποια είναι η αλήθεια που δε μας έχουν πει;


Τη στιγμή που τα πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης ζητάνε σε καθημερινή βάση από τους Έλληνες να είναι ενωμένοι διότι όπως λένε, μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας, οι ίδιοι κάθε άλλο παρά ενωμένοι φαίνεται να είναι. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΠΑΣΟΚ εδώ και αρκετούς μήνες έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, στο ένα βρίσκονται οι φανατικού υποστηριχτές της πολιτικής του μνημονίου και στο άλλο εκείνοι που θεωρούν πως η συγκεκριμένη πολιτική μας οδηγείς ε αδιέξοδο και εξαθλιώνει τον έτσι κι αλλιώς πληγωμένο από τα κυβερνητικά μέτρα λαό. Εδώ και πολύ καιρό στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν και αντιμνημονιακές φωνές οι οποίες ωστόσο περιορίζονται μόνο στο βήμα της βουλής και δε μετατρέπονται σε αρνητική ψήφο την ώρα της ψήφισης των διαφόρων νομοσχεδίων κι αυτό διότι όσοι εκ των πράσινων βουλευτών τόλμησαν να κάνουν κάτι τέτοιο, να καταψηφίσουν δηλαδή νόμο που ήθελε να περάσει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, βρέθηκαν εκτός κόμματος. Όσο όμως περνάει ο καιρός τόσο οι φωνές αυτές πληθαίνουν με το αποκορύφωμα να έρχεται από τον υπουργό υγείας Ανδρέα Λοβέρδο ο οποίος ζήτησε και δημόσια από την κυβέρνηση να πει επιτέλους στον ελληνικό λαό την αλήθεια για την κατάσταση της εθνικής μας οικονομίας. Ποια είναι όμως αυτή η αλήθεια που ξέρουν αλλά δε μας τη λένε; Γιατί ο κύριος Λοβέρδος απλώς ζητάει να μας την πουν και δεν το κάνει ο ίδιος; Εκτός πια κι αν θεωρεί τον εαυτό του εκτός κυβέρνησης και φυσικά εκτός των ευθυνών για την πολύμηνη απόκρυψη αυτής της περιβόητης αλήθειας. Άσχετα όμως από τη στάση του κυρίου Λοβέρδου, εδώ υπάρχει ένα πολύ σοβαρό θέμα. Η αλήθεια είναι διαφορετική από αυτή που τόσο καιρό μας παρουσιάζουν κι άρα αυτό που εύκολα καταλαβαίνει ο κάθε πολίτης, είναι πως μας έχουν γεμίσει στα ψέματα. Όταν λέω ψέματα φυσικά δεν αναφέρομαι στα περίφημα ΔΕΝ του κυρίου Παπανδρέου τα οποία λίγο καιρό μετά γίνονταν όλα ΝΑΙ. Αλήθεια, πόσες φορές μας είπαν ότι ΔΕ θα προσφύγουμε στο διεθνές νομισματικό ταμείο; Πόσες φορές μας είπαν ότι ΔΕ θα παρθούν νέα ακόμα πιο σκληρά μέτρα; Πόσες φορές μας είπαν ότι η πολιτική αυτή ΔΕ θα πάει και μετά το 2013; Αμέτρητες, τόσες πολλές που αν κάτσω να τις μετρήσω φοβάμαι πως δε θα χρειαστεί να γράψω τίποτα άλλο για να γεμίσω όχι μόνο αυτή τη σελίδα αλλά ολόκληρη την εφημερίδα. Ποιο από αυτά τα ΔΕΝ παρέμεινε ΔΕΝ; Δυστυχώς ούτε ένα και σα να μην έφταναν όλα αυτά, τώρα πληροφορηθήκαμε από έναν εκ των κορυφαίων υπουργών πως τόσο καιρό δε μας λένε την αλήθεια. Τι αφορά όμως αυτή η αλήθεια; Την σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας; Την κατάσταση στην οποία παρέλαβαν την οικονομίας της χώρας μας; Το μέγεθος και τον αριθμό των θυσιών που θα χρειαστεί να κάνουμε ως λαός; Τα χρόνια για τα οποία θα πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι για αν σώσουμε αυτό που κανένας μας δεν κατάστρεψε; Τι απ’ όλα αυτά; Έχουμε μια κυβέρνηση η οποία δήθεν θα έβαζε το μαχαίρι στο κόκαλο φέρνοντας ριζικές αλλαγές σε διάφορους τομείς αλλά βλέπουμε πως ο κάθε υπουργός, προφανώς για να μη χάσει την πελατεία του, κάνει πίσω όταν οι αλλαγές αυτές ακουμπήσουν και τον τομέα της δικής του ευθύνης. Τρανταχτό παράδειγμα αυτού που λέω αποτελεί η κυρία Μπιρμπίλη η οποία και ζήτησε να εξαιρεθούν από το μέτρο της αποκρατικοποίησης οι ΔΕΚΟ που βρίσκονται υπό τη δική της ευθύνη όπως είναι η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ και το φυσικό αέριο. Γιατί άραγε; Τι είναι αυτό που η κυρία Μπιρμπίλη θέλει να αποφύγει; Βέβαια ανασκεύασε τις δηλώσεις της αυτές αφού πρώτα τα άκουσε από όλους σχεδόν τους υπουργούς αλλά το νόημα των όσων είχε πει δεν αλλάζει. Φυσικά για το μνημόνιο δε θα πρέπει να γίνεται ούτε λόγος, είναι πλέον αποδεδειγμένο και με αριθμούς ότι μας οδηγεί αργά αλλά σταθερά σε αδιέξοδο, οι στόχοι παρέμειναν στόχοι αφού τα κρατικά έσοδα, συγκριτικά πάντα με τα όσα προέβλεπαν τα κυβερνητικά στελέχη, θα είναι λιγότερα κατά 1.2 δισεκατομμύρια ευρώ και φυσικά πολύ λιγότερα απ’ ότι ήταν το περυσινό αντίστοιχο διάστημα. Παρόλο δηλαδή που μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις, παρόλο που αυξήθηκε κατά πολλές μονάδες ο φόρος προστιθέμενης αξίας, παρόλο που ο λαός αναγκάστηκε να πει το ψωμί ψωμάκι, τα έσοδα μειώνονται κι αυτό σημαίνει πως η καθαρά εισπρακτική πολιτική που από την πρώτη στιγμή της ακολουθεί αυτή η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν κατάφερε να αυξήσει τα κρατικά έσοδα αλλά τα μείωσε ενώ και το έλλειμμα θα είναι ύστερα κι από την ομολογία του υπουργού οικονομικών, πολύ υψηλότερο από το προβλεπόμενο. Όλα αυτά φυσικά ανάγκασαν τη κυβέρνηση να ακυρώσει ένα ακόμα από τα πολλά ΔΕΝ που μας έχει πει και να είναι έτοιμη να μας ανακοινώσει στις 15 Απριλίου και νέα, διορθωτικά όπως τα βάπτισε αυτή τη φορά μέτρα. Μέτρα που υποθηκεύουν το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας για πολλά ακόμα χρόνια αλλά εδώ μπαίνει ένα σημαντικό ερώτημα. Από πότε μια κυβέρνηση η οποία είναι εκλεγμένη για τέσσερα μόνο χρόνια, χωρίς φυσικά κανείς να μπορεί αν ξέρει ποια θα είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει από την επόμενη εκλογική μάχη, όποτε κι αν γίνει αυτή, έχει το δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις τόσο σοβαρές οι οποίες να προδικάζουν την πορεία μιας χώρας για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα αυτό; Έχουν καταρχήν τη νομιμοποίηση να το κάνουν αυτό; Μην ξεχνάτε πως ο ελληνικός λαός τους εμπιστεύτηκε για τέσσερα χρόνια κι άρα οι όποιες αποφάσεις και πρωτοβουλίες τους θα έπρεπε να έχουν ως βάση αυτό το χρονικό ορίζοντα, δηλαδή τα τέσσερα και όχι τα δεκαπέντε χρόνια. Αφού όμως έκαναν όσα έκαναν και πολύ φοβάμαι πως τίποτα από αυτά πλέον δε μπορεί να ανακληθεί, ας μας πουν τουλάχιστον την αλήθεια που σύμφωνα με τον δικό τους υπουργό μας κρύβουν. Αποφασίζουν που αποφασίζουν για εμάς χωρίς τη συγκατάθεση μας, τουλάχιστον ας ξέρουμε την πραγματικότητα και όχι την εικονική αλήθεια που με τόση επιτυχία μας πλασάρουν. Στο κάτω, κάτω είναι δικαίωμα μας να ξέρουμε την αλήθεια, τη δική μας ζωή και το δικό μας μέλλον αφορούν οι αποφάσεις τους. Εκτός κι αν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος τον οποίον πρέπει να πετύχουν και τον οποίο αν τον ξέρει ο λαός, θα θελήσει να σταθεί εμπόδιο για την επίτευξη του. Αυτό είναι; ΣΕΜΠΑΪΔΗΝ ΚΑΡΑΧΟΤΖΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου