«Ένα μυστικό που το γνωρίζουν δύο δεν είναι πλέον μυστικό», λέει ο λαός μας και αργά ή γρήγορα βγαίνει στην επιφάνεια και το μαθαίνουν όλοι, ό,τι ακριβώς δηλαδή συμβαίνει με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και τις μέχρι τώρα κινήσεις και αποφάσεις της οι οποίες και μας οδήγησαν στην τρόικα και το περιβόητο μνημόνιο. Μάθαμε λοιπόν πως επαφές του Γιώργου Παπανδρέου με τους ανθρώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπήρχαν όχι μόνο αμέσως μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009 αλλά και πριν από τις εκλογές. Όσο για το τι συζητήθηκε κατά τη διάρκεια αυτών των συναντήσεων, φαντάζομαι πως η κουβέντα που έγινε δεν είχε να κάνει με τις νέες τάσεις της μόδας αλλά ούτε και με το ποιος θα είναι ο φετινός πρωταθλητής στο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της χώρας μας. Με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μόνο ένα πράγμα μπορεί να συζητήσει κανείς κι αυτό πλέον το έχουμε καταλάβει όλοι μας.
Άρα ήδη δύο μεγάλα ψέματα τα οποία η κυβέρνηση αυτή είπε στον ελληνικό λαό αποκαλύφθηκαν, το ένα φυσικά αφορά στην περιβόητη φράση «λεφτά υπάρχουν» του αρχηγού της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι λεφτά δεν υπάρχουν και γι’ αυτό άρχισε τόσο νωρίς τις επαφές του με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το δεύτερο μεγάλο ψέμα είχε να κάνει με τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι η χώρα μας δε θα χρειαστεί να καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κι ότι θα τα βγάλει πέρα μόνη της. Η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν προαποφασισμένη ακόμα από την εποχή που στην κυβέρνηση ήταν η Νέα Δημοκρατία.
Αν όμως την κίνηση αυτή την είχε κάνει ο Κώστας Καραμανλής, με δεδομένες και τις συνθήκες που την περίοδο εκείνη επικρατούσαν στη χώρα μας, η κυβέρνησή του θα έπεφτε μέσα σε λίγες μέρες. Επόμενη κυβέρνηση φυσικά θα ήταν το ΠΑΣΟΚ το οποίο ως σοσιαλιστικό κίνημα δε θα είχε καμία δικαιολογία να συνεχίσει αυτό που θα είχε ξεκινήσει ο κύριος Καραμανλής. Η λύση λοιπόν ήταν μία, να φύγει από την κυβέρνηση ο Καραμανλής, να αναλάβει τη χώρα ως σοσιαλιστής που θα δώσει τα πάντα στο λαό ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος όμως ξαφνικά στην πορεία θα διαπιστώσει πως η χώρα που παρέλαβε δεν έχει καμία σχέση με τις περιγραφές που του είχαν κάνει και η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα ήταν για εκείνον μονόδρομος.
Όλα λοιπόν έγιναν βάσει ενός καλομελετημένου σχεδίου, το οποίο γνώριζαν όλοι εκτός από το λαό. Εδώ βέβαια υπάρχει ένα πολύ σοβαρό και αναπάντητο για την ώρα ερώτημα, όχι δικό μου αλλά ορισμένων εκ των εμπειρότερων οικονομολόγων στην Ευρώπη. Είναι δυνατόν μια χώρα που έχει ένα τόσο μεγάλο χρέος να τη φορτώνεις με 110 δις ευρώ επιπλέον χρέος; Είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να θεραπεύσει ένα ναρκομανή δίνοντάς του κι άλλη ηρωίνη.
Οι δανειστές μας φυσικά δεν έχουν κανένα λόγο να ενδιαφέρονται για τους Έλληνες και την τύχη τους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και φυσικά μέρος αυτών των χρημάτων θα μπορούσε να συγκεντρωθεί μόνο με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Το περίεργο όμως στην όλη υπόθεση είναι που ενώ όλοι μιλάνε για έναν υπερφορτωμένο δημόσιο τομέα του οποίου οι υπάλληλοι αγγίζουν το ένα εκατομμύριο και οι περισσότεροι εξ αυτών αποτελούν κομμάτι αυτού που λέμε πελατειακές σχέσεις, εκεί δεν είδαμε να υπάρχει μέχρι τώρα ούτε μια απόλυση ενώ αντίθετα στον ιδιωτικό τομέα οι απολύσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα είναι εκατοντάδες χιλιάδες.
Τώρα βέβαια που το πρόβλημα φάνηκε στην πραγματική του διάσταση και οι αριθμοί για την κυβέρνηση δε βγαίνουν, οι λύσεις που μπορούν να φέρουν άμεσα κάποια χρήματα στα κρατικά μας ταμεία είναι δύο. Η μία είναι να γίνουν και νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αλλά αυτό μάλλον είναι δύσκολο να γίνει αφού μια τέτοια απόφαση θα προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις. Η αμέσως επόμενη σε σειρά λύση λοιπόν είναι να μειωθούν ή ακόμα και να καταργηθούν ορισμένα από τα αναπηρικά και τα πολυτεκνικά επιδόματα, καθώς και το επίδομα ανεργίας και μάλιστα σε μια εποχή που οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο. Για να πληρώσουμε δηλαδή τους δανειστές μας θα πρέπει να καταδικάσουμε σε εξαθλίωση ανθρώπους τυφλούς, ανθρώπους κατάκοιτους, ανθρώπους με ένα χέρι ή με ένα πόδι οι οποίοι δεν έχουν κανένα άλλο εισόδημα και ζουν μόνο με το επίδομα που τους δίνει η πρόνοια.
Επίσης, σε μια εποχή που οι οικογένειες με τρία και τέσσερα παιδιά στερούνται ακόμα και τα απολύτως απαραίτητα, το υπουργείο Οικονομικών εξετάζει το ενδεχόμενο να μειώσει τα τριτεκνικά και πολυτεκνικά επιδόματα που τους δίνει, χωρίς κανένας από την κυβέρνηση να σκεφτεί πώς θα τα βγάζουν στο εξής πέρα αυτοί οι άνθρωποι. Εξαφανίζεται δηλαδή ακόμα και το τελευταίο ίχνος του κοινωνικού προσώπου αυτού του κράτους. Μόνο που το κράτος το οποίο δεν έχει κοινωνικό πρόσωπο, δεν είναι πολιτισμένο. Τον πολιτισμό σε μια χώρα δεν τον φέρνουν ούτε τα μουσεία ούτε και τα αγάλματα, τον φέρνει η κοινωνική πολιτική η οποία όμως στη χώρα μας είναι μια έννοια υπό εξαφάνιση.
Όλα αυτά φυσικά αρχίζουν σιγά, σιγά να τα αντιλαμβάνονται και μέσα στο ΠΑΣΟΚ, οι πράσινες φωνές που διαφωνούν με τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης πολλαπλασιάζονται καθημερινά κι αυτό έχει ως άμεση συνέπεια την πλήρη ασυνεννοησία. Λέει κάτι ο υφυπουργός και μετά από μια ώρα τον διαψεύδει ο υπουργός, ενώ την επόμενη μέρα λέει ο πρωθυπουργός κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είπαν και οι δύο. Αυτό πέραν όλων των άλλων καταδεικνύει και την παντελής έλλειψη σχεδίου, δείχνει με λίγα λόγια ότι απλά βαδίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Εδώ όμως οι κυβερνώντες θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, ότι δηλαδή η υπομονή του κόσμου, την οποία μάλιστα κάποιοι την εξέλαβαν ως ανοχή, εξαντλείται. Ήδη είχαμε τις πρώτες αποδοκιμασίες τόσο του πρωθυπουργού στη Γερμανία όσο και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης στη Γαλλία, αποδοκιμασίες που για την ώρα είναι ευτυχώς ειρηνικές αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα είναι έτσι.
Οι επόμενες αποφάσεις που η κυβέρνηση αυτή θα κληθεί να λάβει θα είναι πολύ πιο δύσκολες από αυτές που ήδη έχει λάβει και για το λόγο αυτό επιμένω να λέω πως οι πρόωρες εκλογές για τον Γιώργο Παπανδρέου είναι πλέον μονόδρομος. Οι επόμενες αποφάσεις θα είναι τόσο βαριές που είναι αδύνατο να καταφέρει να τις σηκώσεις στις πλάτες του μόνο του το ΠΑΣΟΚ, εδώ χρειάζονται πολλές πλάτες και αυτές θα έρθουν μόνο μέσα από την πρόωρη κάλπη.
Ένα άλλο ζήτημα το οποίο μας απασχόλησε το τελευταίο διάστημα και φοβάμαι πως θα μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα είναι το αν θα εκποιηθεί ή απλά θα αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία μας. Για όσους πάντως είναι σε θέση να μεταφράσουν κατά λέξη το μνημόνιο, θα δουν ότι εκεί γίνεται λόγος για εκποίηση, δηλαδή για ξεπούλημα και όχι για απλή αξιοποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Ακόμα δηλαδή και η μετάφραση του μνημονίου που μας έδωσαν είναι ψεύτικη αφού η τρόικα ζητάει το πούλημα και όχι την ενοικίαση ή την οποιασδήποτε άλλης μορφής αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας.
Ακόμα όμως κι αν τελικά πάμε σε αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και όχι σε ξεπούλημά της, το κέρδος που θα έχουμε θα είναι 50 δις ευρώ με το οποίο υποτίθεται ότι θα αποπληρώσουμε μέρος των χρεών μας. Ας δούμε όμως λίγο τι λένε και οι αριθμοί. Αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας χρωστάει 345 δις ευρώ τα οποία σύμφωνα με τις επίσημες μελέτες οικονομολόγων, το 2015 θα έχουν γίνει 393 δις ευρώ. Αν λοιπόν από αυτά τα 393 δις ευρώ χρέη που θα έχουμε ως χώρα το 2015 αφαιρέσουμε τα 50 δις ευρώ που θα έχουμε πάρει από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, θα φτάσουμε πάλι στα σημερινά επίπεδα του χρέους μας, με λίγα λόγια θα έχουμε κάνει για άλλη μια φορά μια τρύπα στο νερό. Ποιο λοιπόν το όφελος από την αξιοποίηση ή την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας;
Βέβαια κυβερνητική θέση για το τεράστιο αυτό χρέος της χώρας σύμφωνα με τον κύριο Πάγκαλο είναι ότι «τα φάγαμε μαζί». Προσωπικά με την άποψη αυτή διαφωνώ, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στον εαυτό μου. Εγώ δεν έχω υπό την κατοχή μου ούτε ένα τετραγωνικό από τις βίλες του κυρίου Τσοχατζόπουλου, δεν πήρα ούτε ένα από το ένα εκατομμύριο μάρκα που πήρε από τη SIEMENS ο κύριος Τσουκάτος επί εποχή Σημίτη, δεν μπήκε ούτε ένα ευρώ από τις χορηγίες που πήρε ο κύριος Μαντέλης και φυσικά δεν κάπνισα ούτε ένα από τα περίφημα πούρα του κυρίου Κοντού. Άρα δεν τα φάγαμε μαζί.
Ακόμα όμως κι αν το δεχτούμε αυτό, ότι δηλαδή τα φάγαμε μαζί, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τα πληρώνουμε κιόλας μαζί; Εγώ για την ώρα βλέπω να πληρώνει μόνο ο λαός, ο ένας δηλαδή από αυτούς που τα έφαγαν μαζί. Η άλλη πλευρά δε θα πληρώσει τίποτα; Αυτούς βέβαια που εγώ αποκαλώ ως λαό, ο κύριος Πάγκαλος τους λέει «κοπρίτες» κι εδώ τα πράγματα αρχίζουν και μπερδεύονται. Ακούμε πολλές φορές κυβερνητικά στελέχη να λένε ότι ο λαός τους έδωσε την εντολή για να σώσουν τη χώρα. Φυσικά και δεν πήραν ποτέ καμία τέτοια εντολή, ο λαός τους ψήφισε γιατί του είπαν «λεφτά υπάρχουν» και όχι επειδή του είπαν πως δεν υπάρχει ούτε ευρώ κι εκείνοι έρχονται για να σώσουν τη χώρα. Εμένα όμως δε με απασχολεί και πολύ αυτό, άλλη είναι η απορία μου. Ποιος λαός τους ψήφισε, αυτός που έκανε και εξακολουθεί να κάνει τόσες θυσίες για το καλό της πατρίδας μας ή οι «κοπρίτες»; Με λίγα λόγια ο κύριος Πάγκαλος ομολόγησε ότι η κυβέρνηση αυτή είναι εκλεγμένη από «κοπρίτες», τον ίδιο δεν τον υποτιμά να συμμετέχει σε μια τέτοια κυβέρνηση; Εγώ θα ντρεπόμουν να πω ότι με ψήφισαν «κοπρίτες» ενώ εκείνος φαίνεται να καμαρώνει.
Εκείνο βέβαια που έχει περισσότερο απ’ όλα σημασία είναι πως το μνημόνιο που θα έσωνε τη χώρα μας απέτυχε, τα αποτελέσματά του είναι τελείως αντίθετα από αυτά που μας είχαν υποσχεθεί. Ό,τι και να κάνει η Ελλάδα, όσα μνημόνια και να υπογράψει, αυτό το τεράστιο χρέος που έχει δεν μπορεί να το αποπληρώσει. Το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να υποθηκεύουμε το μέλλον όχι μόνο των παιδιών μας αλλά και των παιδιών των παιδιών μας. Το πιο τραγικό και προκλητικό παράλληλα απ’ όλα είναι που για την κατάντια αυτή της χώρας μας δε θα πληρώσει ποτέ κανένας από εκείνους που πραγματικά έφταιξαν. Στη χώρα που λένε πως γεννήθηκε η δημοκρατία πάντα πλήρωνε ο λαός κι αυτό θα γίνει και τώρα, θα δούμε δηλαδή το ίδιο έργο σε επανάληψη.
Σ. Καραχότζα
