Λουκέτο ή αναδιάρθρωση;

Σε πλήρες αδιέξοδο φαίνεται να οδηγείται η τελευταία συνεταιριστική βιομηχανία της Ξάνθης η οποία πέρα από τα χρέη που έχει, δε φαίνεται ικανή να αναστρέψει το αρνητικό κλίμα και να βελτιώσει τη θέση και την παρουσία της στην αγορά. Δυστυχώς τα όσα ακούγονταν εδώ και πολύ καιρό περί λουκέτου στη ΣΕΚΑΠ δε φαίνεται να απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα, η εταιρία δείχνει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο κι αν τελικά δεν αποφευχθεί το μοιραίο, όχι μόνο υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούν στο δρόμο όλοι της οι εργαζόμενοι αλλά και να δοθεί η χαριστική βολή στην τοπική μας οικονομία και ανάπτυξη η οποία εδώ και πολλά χρόνια στηρίχθηκε κατά ένα μεγάλος μέρος της στα συνεταιριστικά εργοστάσια και γενικότερα στη βιομηχανία.
Σε μια εποχή λοιπόν που η Θράκη γνωρίζει την εντονότερη ίσως στην ιστορία της αποβιομηχάνιση, το κλείσιμο ενός ακόμα εργοστασίου θα ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί. Από την άλλη όμως, εκ του αποτελέσματος πλέον φαίνεται πως η ΣΕΚΑΠ, συνεχίζοντας να λειτουργεί με τον τρόπο και τη νοοτροπία που λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να σωθεί.
Τα πράγματα βέβαια γίνονται ακόμα πιο δύσκολα τώρα που η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας θέλει όσο ποτέ άλλοτε να απεμπλακεί από τέτοιου είδους δραστηριότητες. Από την άλλη όμως, είναι φυσικό να πρέπει η εν λόγω τράπεζα να προσαρμοστεί στον τρόπο λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος πανευρωπαϊκά και να περιοριστεί πλέον μόνο σε δράσεις που έχουν χρηματοπιστωτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. Εξάλλου η λύση στο πρόβλημα της ΣΕΚΑΠ δεν είναι να υπάρχει από πίσω της μια τράπεζα η οποία διαρκώς θα τη χρηματοδοτεί και θα καλύπτει τις χρηματικές τις ανάγκες. Μια εταιρία για να θεωρηθεί βιώσιμη θα πρέπει και να είναι σε θέση να ανταποκρίνεται μόνη της στις ανάγκες λειτουργίας της και όχι να έχει ως μαξιλάρι μια τράπεζα η οποία σε περίπτωση που καταρρεύσει, θα καταρρεύσει μαζί της και όλος ο αγροτικός κόσμος.
Άρα στο σημείο που έχει φτάσει πλέον η ΣΕΚΑΠ χρειάζεται δραστικές λύσεις και όχι ρομαντισμό, υποθέτω πως όλοι μας θα θέλαμε η εταιρία αυτή να διατηρήσει το συνεταιριστικό της χαρακτήρα, να μην πειραχθεί τίποτα στις εργασιακές σχέσεις των υπαλλήλων της και φυσικά όχι μόνο να μη χαθεί καμία θέση εργασίας αλλά να δημιουργηθούν και νέες. Όλα αυτά όμως με τις υπάρχουσες συνθήκες μοιάζουν πιο πολύ με σενάρια επιστημονικής φαντασίας παρά με μια πραγματικότητα και εδώ ακριβώς πρέπει τόσο οι εργαζόμενοι της ΣΕΚΑΠ όσο και η διοίκησή της να αποφασίσουν τι ακριβώς θέλουν. Θέλουν μια ΣΕΚΑΠ η οποία θα μείνει ως έχει και η κατάστασή της διαρκώς θα επιδεινώνεται ή θέλουν μια εταιρία η οποία θα εξακολουθεί να υπάρχει, θα γίνει ανταγωνιστική κι άρα θα εξακολουθεί και θέσεις εργασίας να δίνει και στην ανάπτυξη της περιοχής μας να συμβάλλει.
Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουν από όλες τις πλευρές ορισμένες αναγκαίες για τη διάσωση της εταιρίας θυσίες. Μήπως η ΣΕΚΑΠ θα πρέπει να προσαρμοστεί στον τρόπο λειτουργίας των υπόλοιπων καπνοβιομηχανιών; Μήπως πλέον θα πρέπει να μείνει στο παρελθόν η εταιρία που απασχολούσε εκατό άτομα στην παραγωγή και διακόσια διευθυντικά στελέχη; Μήπως επιτέλους θα πρέπει να προσεχθεί κάπως πιο πολύ και το τμήμα προώθησης των προϊόντων που παράγει η ΣΕΚΑΠ;
Καθημερινά συναντάμε στους δρόμους υπαλλήλους άλλων καπνοβιομηχανιών των οποίων η αποκλειστική δουλειά είναι να προωθούν τα προϊόντα που παράγει η εταιρία τους, ενώ η ΣΕΚΑΠ ποτέ δεν έκανε ποτέ κάτι αντίστοιχο στον ίδιο βαθμό. Ακόμα και τώρα που έβγαλε καινούριο σήμα τσιγάρων, δεν είδαμε να γίνεται καμιά σοβαρή προσπάθεια προώθησής τους κι αυτό από μόνο του αποδεικνύει πως μέσα στη συγκεκριμένη εταιρία δε λειτουργεί σχεδόν τίποτα όπως πρέπει.
Ο μόνος τρόπος για να μπουν σήμερα χρήματα και όχι λουκέτο στη ΣΕΚΑΠ είναι η είσοδος σ’ αυτή και ιδιωτών και πραγματικά δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο οι εργαζόμενοι της βιομηχανίας αντιδρούν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Προτιμούν δηλαδή ένα συνεταιριστικό εργοστάσιο το οποίο με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξει στο λουκέτο κι άρα θα σπρώξει στην ανεργία τόσους ανθρώπους και όχι ένα εργοστάσιο στο οποίο θα συμμετέχουν και ορισμένοι ιδιώτες με αποτέλεσμα να παραμείνει ανοιχτό και να εξακολουθεί να δίνει ψωμί σε εκατοντάδες οικογένειες; Ποιο από τα δύο αλήθεια είναι προτιμότερο;
Επιτέλους πρέπει ορισμένες αλήθειες, όσο κι αν πονάνε, να ειπωθούν. Διοικήσεις που διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση εννοείται πως δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικές με τις διοικήσεις των ιδιωτικών βιομηχανιών. Αυτό άλλωστε το είδαμε και με τα υπόλοιπα συνεταιριστικά εργοστάσια της περιοχής μας. Η ΣΕΒΑΘ και η ΣΕΠΕΚ έκλεισαν ενώ η ΡΟΔΟΠΗ η οποία απλώς πουλήθηκε, εξακολουθεί να λειτουργεί και να ταΐζει όχι μόνο τις οικογένειες όσων εργάζονται εκεί αλλά και τις οικογένειες εκατοντάδων κτηνοτρόφων οι οποίοι πωλούν το γάλα που παράγουν στη ΡΟΔΟΠΗ.
Αν λοιπόν δε γίνει αναδιάρθρωση ως προς τον τρόπο λειτουργίας της ΣΕΚΑΠ, αν δε ματώσουμε όλοι μας, εργαζόμενοι, διοίκηση, μέτοχοι και κοινωνία, λύση δεν πρόκειται να βρεθεί. Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε τι πραγματικά θέλουμε όλοι μας, μια ΣΕΚΑΠ που θα έχει την κατάληξη των υπόλοιπων συνεταιριστικών εργοστασίων ή μια ΣΕΚΑΠ που θα αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της τοπικής μας ανάπτυξης;
Ξέρω πως με αυτά που λέω θα διαφωνήσουν πολλοί, δημοσιογράφοι και πολίτες και κυρίως οι εργαζόμενοι της ΣΕΚΑΠ οι οποίοι καλά κάνουν και δε θέλουν να πειραχθεί τίποτα από την εργασιακή σχέση που έχουν με την εταιρία. Όταν αυτό είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον, τότε πρέπει να επιλέγεται η αμέσως επόμενη καλύτερη λύση. Κι αν τώρα ορισμένοι πουν ότι το με το άρθρο μου αυτό υπονομεύω τα συμφέροντα των εργαζομένων της ΣΕΚΑΠ, θα έρθει η ώρα που τις γραμμές αυτές θα τις διαβάζουν με νοσταλγία διότι θα έχουν καταλάβει με αυτά που γράφω, ουσιαστικά τα συμφέροντα των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας στηρίζω. Αν κλείσει οι συνεταιριστική αυτή βιομηχανίας δε θα μπορεί να δίνει μισθούς ούτε των χιλίων ούτε και των εφτακοσίων ευρώ ενώ αν μπουν μέσα σε αυτή και ιδιώτες, ναι μεν οι μισθοί πιθανότατα θα περιοριστούν αλλά τουλάχιστον θα εξακολουθούν να υπάρχουν.
Όλα αυτά που τώρα συμβαίνουν στη ΣΕΚΑΠ, τα είχαμε ουσιαστικά προβλέψει τότε που έκλειναν οι ΣΕΒΑΘ και ΣΕΠΕΚ. Είχαμε πει τότε από το Κανάλι 6 πως η φωτιά που ξέσπασε στη ΣΕΒΑΘ δε θα αργήσει να επεκταθεί και στα υπόλοιπα συνεταιριστικά μας εργοστάσια, αλλά προς μεγάλη μας έκπληξη τότε είδαμε τους εργαζόμενους της ΣΕΚΑΠ να δείχνουν πλήρη αδιαφορία και να μη στέκονται στο πλευρό των συναδέλφων τους στη ΣΕΒΑΘ. Να όμως που η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι ίδιοι τώρα βρέθηκαν στο σημείο να ζητάνε τη στήριξη όλων των Ξανθιωτών και ασφαλώς κανείς δεν αρνείται να σταθεί στο πλευρό τους. Και κατανοούμε και συμμεριζόμαστε την αγωνία τους γι’ αυτό και είμαστε στο πλευρό τους όλοι. Αυτό όμως δε μας εμποδίζει να πούμε και ορισμένες αλήθειες που οι άλλοι δεν τόλμησαν ποτέ να πουν δημόσια. Μια από τις αλήθειες αυτές λοιπόν που μας πονάει όλους αλλά είναι μονόδρομος για την πορεία της ΣΕΚΑΠ, είναι η ανάγκη για αναδιάρθρωση της εταιρίας. Διαφορετικά φοβάμαι πως σε λίγο καιρό θα κλαίμε για άλλη μια φορά πάνω από το κουφάρι ενός ακόμα συνεταιριστικού εργοστασίου. Αυτό θέλουμε λοιπόν;

Σ. Καραχότζα