Ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί αυτοί οι πανηγυρισμοί από τη μεριά της κυβέρνησης για κάτι που έτσι κι αλλιώς ήταν αποφασισμένο εδώ και καιρό να μας δώσουν και φυσικά αναφέρομαι στην περιβόητη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου της χώρας μας και στην κατά μια μονάδα μείωση του επιτοκίου του. Από τη στιγμή που όλα αυτά είχαν δοθεί στην Ιρλανδία, ήταν απλά ζήτημα χρόνου να δοθούν και στην Ελλάδα. Δε λέω, η εξέλιξη αυτή πιθανότατα να δώσει μια σημαντική ανάσα στη χώρα μας αφού είναι τελείως διαφορετικό ένα τόσο μεγάλο δάνειο να πρέπει να το αποπληρώσεις σε μόνο τρία χρόνια από το να έχεις τη δυνατότητα να το αποπληρώσεις σε δέκα ή έντεκα χρόνια. Οι μηνιαίες δόσεις που πλέον θα καταβάλουμε θα είναι κατά πολύ πιο μικρές από αυτές που θα έπρεπε να δίνουμε χωρίς την επιμήκυνση, ενώ και η μείωση του επιτοκίου μας απαλλάσσει από έξι δισεκατομμύρια ευρώ.
Από την άλλη όμως μεγαλύτερη χρονική διάρκεια της αποπληρωμής του δανείου σημαίνει και αντίστοιχος χρόνος λιτότητας αλλά αυτό δε βλέπω να το αναφέρει κανένα κυβερνητικό στέλεχος. Θα μου πείτε βέβαια «αυτό μπορούσαμε να πάρουμε προς το παρόν κι αυτό πήραμε. Το πρόβλημα είναι πώς εμάς δε μας χαρίστηκε ούτε η επιμήκυνση ούτε και η μείωση του επιτοκίου, κάθε άλλο, όλα αυτά θα τα πληρώσουμε πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ κάτι τέτοιο δεν έγινε και με την Ιρλανδία από την οποία δε ζητήθηκε η κατ’ αυτόν τον τρόπο αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας της.
Εδώ βέβαια υπάρχει και ένα άλλο, διόλου απίθανο σενάριο, να ήταν ήδη αποφασισμένο από την ελληνική κυβέρνηση να ξεπουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε και απλά να φαίνεται πως η απόφαση πάρθηκε κάτω από τις πιέσεις της τρόικας και των υπόλοιπων ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, γιατί όχι; Εδώ υπάρχει καταγεγραμμένη στα πρακτικά των συνεδριάσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου από τον Ιούλιο ακόμα του 2009 συζήτηση αναφορικά με την οικονομική κατάσταση της χώρας μας και το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να χρειαστεί να προσφύγει σε κάποιο μηχανισμό στήριξης ώστε να μην αναγκαστεί να προβεί σε παύση πληρωμών. Άρα ήξερε και ο Κώστας Καραμανλής σε ποια κατάσταση παραδίδει τη χώρα και ο Γιώργος Παπανδρέου σε ποια κατάσταση την παραλαμβάνει. Ο μόνος που δε γνώριζε τίποτα ήταν ο ελληνικός λαός γιατί ποτέ κανένας δεν του είπε την αλήθεια. Γιατί λοιπόν αφού έχουν γίνει όλα αυτά να μην ήταν προαποφασισμένη η, ας πούμε, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας μας. Τόσα ψέματα μας έχουν πει, σε αυτό θα κολλούσαν;
Φυσικά ο τρόπος με τον οποίο θα αξιοποιήσουμε τη δημόσια γη της χώρας μας είναι ξεκάθαρος, μόνο επιφάνεια θα δώσουμε και τίποτα παραπάνω. Δεν πρόκειται δηλαδή κανείς να πάρει την άδεια να σκάψει για να μπει κάτω από τη γη, επάνω όμως σε αυτή θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Με λίγα λόγια θα δίνουμε εκτάσεις στις οποίες η κάθε πολυεθνική και ο κάθε επενδυτής θα μπορεί να κτίζει την επιχείρησή του η οποία και ως επιχείρηση αλλά και ως κτίριο θα του ανήκει αλλά όχι και η έκταση πάνω στην οποία θα έχει κτιστεί. Κάτι δε μου αρέσει εδώ, αν δηλαδή μετά από σαράντα, πενήντα, εξήντα χρόνια προκύψει η ανάγκη μιας διαφορετικής και πιο προσοδοφόρας για εμάς αξιοποίηση εκείνων των εκτάσεων γης, θα μπορούμε να ζητάμε την κατεδάφιση των υπαρχόντων κτιρίων ώστε να μας μείνει καθαρή η γη; Προφανώς όχι, άρα τι θα μας έχει μείνει; Μήπως ένα απέραντο τίποτα;
Εγώ δε λέω να μείνει αναξιοποίητη τόση δημόσια γη, άλλωστε βλέπουμε καθημερινά πως όπου επιχείρησε το ίδιο το κράτος να αξιοποιήσει είτε τουριστικά είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τη δημόσια περιουσία μας, υπάρχουν μόνο ερείπια και τίποτα άλλο. Δίνοντας την τουλάχιστον σε ιδιώτες επενδυτές έχουμε την ελπίδα να δημιουργηθούν νέες επιχειρήσεις κι άρα νέες θέσεις εργασίας. Εκείνο που επιμένω να λέω είναι πως δεν πρέπει να παίζουν με τις λέξεις. Όταν πρόκειται να πουλήσουμε να μας λένε «πουλάμε» κι όταν πρόκειται να χαρίσουμε να μας λένε «χαρίζουμε», όχι το ξεπούλημα ή το χάρισμα να το βαπτίζουν αξιοποίηση.
Μόνο που για να έρθουν στη χώρα μας νέοι επενδυτές και να ρίξουν τα ωραία τους λεφτά για να δημιουργήσουν καινούριες επιχειρήσεις θα πρέπει να έχουν και κάποια κίνητρα, πέρα φυσικά από την παραχώρηση έκτασης. Ένα σημαντικό κίνητρο το οποίο για παράδειγμα δίνει ακόμα και τώρα η Ιρλανδία είναι η χαμηλότερη φορολόγηση των επιχειρήσεων κι όσο κι αν αυτό ακούγεται άδικο για το μισθωτό και το συνταξιούχο ο οποίος δεν έχει καμία μείωση στο φόρο που κάθε χρόνο καταβάλει στο κράτος, είναι ο μόνος τρόπος να προσεγγίζουμε ξένους επενδυτές. Όταν οι γειτονικές μας χώρες φορολογούν με μόλις 10% τις βιομηχανίες και η φορολογία για τον αντίστοιχο κλάδο στη χώρα μας είναι στο 45%, κανένας επιχειρηματίας δε θα προτιμήσει τη χώρα μας, όλοι θα τρέξουν εκεί που η φορολόγησή τους θα είναι πολύ πιο ευνοϊκή.
Πέρα όμως από την οικονομία, η κυβέρνηση αυτή μοιάζει πραγματικά ανήμπορη να χειριστεί το οποιοδήποτε ζήτημα κι ένα παράδειγμα της κατάστασης που επικρατεί εντός της κυβέρνησης αποτελεί και η περιβόητη επίσκεψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Αχμέτ Δαβούτογλου ο οποίος ενημέρωσε τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών ότι το Καστελόριζο εξακολουθεί μεν να είναι ελληνικό αλλά έχει μεταφερθεί αλλού και δε βρίσκεται εκεί που ήταν μέχρι τώρα. Μπορεί βέβαια όσα μας είπε κατά την επίσκεψή του στη Θράκη ο κύριος Δαβούτογλου να μην περίμενε κανείς μας να τα ακούσει αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών το οποίο άφησε εντελώς ασυνόδευτο τον κύριο Δαβούτογλου να αλωνίζει στη Θράκη. Εκτός πια κι αν πείστηκαν τόσο εύκολα πως ο λόγος της επίσκεψης αυτής του Τούρκου υπουργού στα μέρη μας ήταν μόνο τουριστικός και τίποτα παραπάνω.
Δυστυχώς τα ίδια τα γεγονότα μας αναγκάζουν να πιστεύουμε όλο και πιο δυνατά ότι στη χώρα μας κυβερνούν όλοι οι άλλοι εκτός από τον κύριο Παπανδρέου και τους υπουργούς του, πράγματα τα οποία για άλλες χώρες στην ίδια οικονομική κατάσταση με εμάς είναι αυτονόητα, εμείς τα αποκτούμε με πανάκριβα ανταλλάγματα τα οποία φυσικά δε θα πληρώσει κανένας υπουργός και κανένας βουλευτής, ο μόνος που θα τα πληρώσει για ακόμα μια φορά είναι ο μισθωτός, ο συνταξιούχος και ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας.
Σ. Καραχότζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου